Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#188 De Eindbestemming

4 april 2018 - 21:41
Elisa de Heetgebakerde betrad de huiskamer, en raakte meteen afgeleid door de herdenkingsfoto van Soldaat #MMMX. Weemoedig staarde ze naar de foto, overvallen door al die mooie herinneringen van de tweeënvijftig jaar die ze samen hadden doorgebracht. Het was een flinke domper om te ontdekken dat zelfs een Atlanteaanse kweeksoldaat darmkanker kon krijgen. Ze was een tijdje verloren, tot ze weer in contact kwam met Michiel de Ruiter, die zelf ook net weduwnaar was geworden nadat zijn vrouw tijdens een magisch duel aan haar eigen zwaard werd gespietst. Elisa vroeg hem uit, en al snel hadden ze hun oude relatie weer nieuw leven ingeblazen. Tot haar grote blijdschap ontdekte ze dat ze zich niet meer stoorde aan Michiels droogkloterigheid. De voorbijgetrokken decennia hadden haar korte lontje een heel stuk langer gemaakt. Ze was niet meer heetgebakerd. Ook zij beleefden vele goede jaren, vijfenveertig zelfs, voordat de ouderdom genadeloos toesloeg. De kennis van magie verlengde je leven drastisch, een eeuwige jeugd, of in ieder geval tot vijf jaar voor je dood. Dan werd je opeens in één keer hoogbejaard. Zware psychische klap. Ze realiseerde zich dat ze Michiels stoma nog moest controleren. Michiel zat in zijn ergonomisch aangepaste stoel. Hij luisterde naar een holografische sfeer die natuurgeluiden produceerde. Elisa trok zijn shirt omhoog. “Hij kan nog wel even mee.” Zei Michiel, zijn stem een parodie van een norse bejaarde. “En ik leeg hem zelf.” Elisa schudde zachtjes haar hoofd. “Sorry Chiel, maar we weten allebei dat dat niet gaat lukken.” Ze streelde zijn hand met haar vingertopjes, en Michiels beginnende woede ebde meteen weg. “Ik ga thee zetten.” Zei ze, en ze verdween de keuken in. Ze kookte het water op een oude porseleinen theeset. Het waxinelichtje stak ze aan met haar vingertop. Terwijl het water kookte, slenterde ze de huiskamer weer in, en zag ze Michiel in zijn stoel zitten, heel stil en vreedzaam. Ze wist meteen dat hij dood was. Elisa deed zijn ogen dicht, en gaf hem een zacht kusje op zijn voorhoofd. Ze probeerde iets te zeggen, maar kon er de woorden niet voor vinden.

Lid sinds

6 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 april 2018 - 11:23
Aan het begin van de scène gebeurt erg veel met me als lezer. Ik heb het gevoel dat ik in het diepe van een techno-fantasy genre verhaal wordt gegooid en probeer mijn richting te vinden. Wordt het vet aangezet genre proza? Wordt het comedy? Of zelfs absurdistisch met die vrouw die tijdens een magisch duel aan haar eigen zwaard geregen wordt? Nadat je het naar tevredenheid hebt opgezet neem je gas terug na de 'zware psychische klap', en leg je een integere menselijke scène neer met veelzeggend dialoog. Je maakt het klein en persoonlijk en zelfs een beetje vertederend, in groot contrast met het begin van je fragment. Dat werkt goed. De zin 'Ze wist meteen dat hij dood was.' is scherp en to the point, maakt de scène voor mij. Ik zou er geen nieuwe regel voor genomen hebben alleen. Het cliché in de laatste zin is niet storend, maar ik had er liever iets anders gelezen. Wel vervelend vind ik het "zachtjes" schudden van het hoofd en het "zachte" kusje op zijn voorhoofd. Dat las ik liever anders. Afgezien van dat puntje heb ik er van genoten.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 april 2018 - 12:24
Ik ben het eens met Tilma dat er aan het begin van de scène veel gebeurt. De kweeksoldaat maakte dat ik dacht dat het een futuristisch verhaal was, met een soldaat uit een petrischaaltje. Een zin daarna gooi je me weer terug in de tijd door Michiel de Ruijter erbij te halen. Ik denk zelf dat het te veel is voor dit aantal woorden. De scène die daarna volgt vind ik mooi. En ik twijfel of ze hem heeft vermoord of niet, dat vind ik goed gedaan ;).

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 april 2018 - 15:28
Eerste wat me opvalt is de enorme lap tekst. Wat mij betreft mag het wat rustiger met alinea's. Michiel de Ruiter is een bekende HP van jou :thumbsup: Het waxinelichtje stak ze aan met haar vingertop. :lol: Er zitten weer leuke typisch 'De Thomas' dingen in welke jouw schrijven herkenbaar maakt. Waarom niet wat meer in de tegenwoordige tijd schrijven, doe je dat bewust?

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 april 2018 - 18:19
Ik geef inderdaad te veel informatie aan het begin, dat is een beetje een ding waar ik moeilijk vanaf lijk te raken. Dan probeer ik veel te veel informatie in een veel te kleine woordenlimiet te proppen, en dan kan het een beetje ADHD proza worden waar de ideeën, situaties en personages je om de oren vliegen. Ook is dit het laatste deel in een serie korte verhalen met deze personages, en ik probeerde om iets te schrijven dat ook op zichzelf kon staan, maar dat is dus net niet helemaal gelukt. En mijn Michiel de Ruiter is eigenlijk niet DE Michiel de Ruiter, maar een man die toevallig dezelfde naam heeft, alleen heb ik dat nooit goed duidelijk gemaakt.
Waarom niet wat meer in de tegenwoordige tijd schrijven, doe je dat bewust?
De meeste boeken die ik lees (ik lees sowieso te weinig) zijn in de verleden tijd geschreven, en dan krijg ik altijd het gevoel dat het zo `hoort`. Het is inmiddels een beetje instinctief dat ik een lap tekst opschrijf, en dat dat dan automatisch in de verleden tijd is. Bedankt voor de feedback!

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
8 april 2018 - 21:47
Ik denk een duidelijk geval van Kill your darlings: haar vorige relatie doet er mi niet toe dus wat mij betreft kan je de dat hele stuk schrappen. De brandende vingertop vind ik verrassend maar pas bij zijn ergonomische stoel en holografische geluiden. Kijk even naar het gebruik van hoofdletters ;) Ik heb het graag gelezen. :thumbsup: