“Och!” een zucht van bewondering golfde door de rij met bruiloftsgasten in de kleine, volle kerkzaal. Een plaatje in stralend goudgeel dat zo uit een modetijdschrift gestapt kon zijn ; zo zag ze er uit in haar lange wijdvallende japon waarvan de soepele stof als een waterval naar beneden viel tot net op de punten van haar pumps. Haar met zorg opgemaakte gezicht ging bijna schuil achter een enorm boeket van gele met witte rozen. Haar ogen schitterden als de fijne zilveren pailletten waarmee de jurk bezaaid was. De kleine hand rustte vertrouwelijk op de arm van haar vader, die zijn dochter volgens traditie zou weggeven. Meteen zette de organist de jubelende tonen van Mendelssohn’s bruiloftsmars in, maar stopte dan abrupt. Waar was de bruidegom? Mompelend roezemoesde deze vraag van gast tot gast en bereikte de moeder die zich er nerveus lacherig met een grapje van af maakte en zich ondertussen afvroeg wie daar haar verbouwereerde dochter een enveloppe in de handen stopte. Een onheilspellende stilte vulde de zaal. Allen keken naar de bruid wier gezicht al lezend van hoogrood tot lijkbleek verkleurde. Toen ze verwezen opkeek van het papier stonden haar ogen dof en leeg. Ze zag niet haar familieleden en vrienden gespannen naar haar staren. Ze zag niet haar moeder, die geschrokken de handen voor de mond sloeg, noch haar vader die wankelend een stoel zocht om het nieuws te kunnen verwerken. Ze zag alleen ZIJN geliefde gezicht met zijn warme bruine ogen die haar dwars door zijn zelfverzekerde regelmatige handschrift heen doordringend leken aan te kijken. Een charmante jonge vrouw lachte zegevierend vanaf een zwart-wit foto. “Dit is Natasja. We zijn gisteren getrouwd. Sorry liefste, het heeft helaas niet zo mogen zijn.” Haar stem klonk vreemd veraf als was het niet haar eigen toen ze de vernedering in drie simpele woorden vertaalde voor het afwachtende publiek : “Hij komt niet.”