Mijn God, waar ben ik aan begonnen ! 
De gedachte leek een cliché te zijn, maar in deze omstandigheden was ze wel op haar plaats. Het was weer typisch voor hem dat hij zich zonder al te veel nadenken in dit avontuur gestort had.
 Aan de andere kant had het ook voordelen. Alles werd voor hem geregeld. Zij die het konden weten waren bovendien unaniem van oordeel dat zijn toekomstige een perfecte match voor hem zou zijn. Waarom dan die zenuwachtigheid ? Ijsberend door de kamer trachtte hij iets op te vangen van het geroezemoes in de trouwzaal achter de gesloten dubbele deur. Hij kon er niks uit opmaken. Wat hem wel geruststelde, was dat er überhaupt nog geluid te horen was. Af en toe bereikte hem ook de hoge, hikkerige lach van tante Mie. Als zij vrolijk was, dan moest alles wel in orde zijn, probeerde hij zich wat moed in te spreken. Plots werd het binnen muisstil. Hij verstijfde en een fractie van een seconde overwoog hij om het toch maar op een lopen te zetten. Uiteindelijk draaide hij zich om en liep op de deur af.
Het felle witte licht van de cameralampen verblindde hem volledig terwijl vrolijke huwelijksmuziek door de luidsprekers schalde. Een luid applaus – gejoel – rolde als een warme golf over hem heen.
 Toen zijn ogen eindelijk aan het licht gewend raakten, zag hij enkel en alleen nog zijn bruid staan aan het einde van het gangpad. Ze zag er net zo uit als hij zich altijd voorgesteld had. Hij versnelde zijn pas en toen hij haar een zoen op de wang gaf, zei hij: “Hallo! Ik ben Bart. Hoe heet jij?”