Zij wilde dat ik in uniform zou trouwen. In burger stapte ik in en uit de trein, de uniformjas zo plat mogelijk in een tas, met de broek en pet erbovenop. Tussen Assen en Amsterdam telde ik telkens opnieuw in gedachten de glimmend gepoetste koperen knopen. Grote beslissingen wachtten. We hadden elkaar eeuwige trouw beloofd. Op straat, bij het geduldige paard van de schillenboer waar we allebei als kind op mochten meerijden, tot het einde van het blok. De kapitein zei, dat wie van plan was te trouwen er verstandig aan deed dat voor de grote oefening in Frankrijk te doen. De vrouw was dan verzekerd van een militair weduwepensioen, mocht je verongelukken. Je kon op een mijn trappen, aan stukken worden gereten door een ontploffende handgranaat, of onder een tank komen. Nu kon ik nog terug, over een paar uur niet meer. Ik moest mijn knopen tellen. Ik was opgegroeid tot een zelfstandig denkend en handelend mens. Wat leverde het mij op om mijn vrijheid in te ruilen voor zorg en zekerheid, cohabiteren en kinderen? Liefde? Wat is liefde? Lust, passie, kameraadschap, samenzijn, vreugde en verdriet delen, met elkaar verantwoordelijkheid dragen? Was het niet makkelijker om beroeps te worden? Als luitenant verdiende ik goed, beter dan in de burgermaatschappij, waar de bestedingsbeperking het leven van jongeren dreigde te verstikken, en ouderen met een fooi vervroegd werden uitgerangeerd. Ik kon mij aanmelden voor Nieuw-Guinea, cursussen volgen en bevorderd worden. Nu kon ik nog terug, ook al stond ik mijn uniformjas te strijken en werden de pijpen van de pantalon smaller gemaakt omdat wijde pijpen volgens mijn vrouw geen gezicht waren. De trouwfoto in de slaapkamer bewijst dat zij gelijk had. Ik heb dus mijn knopen geteld en kwam telkens uit op het jawoord.