Woorden: rand van natuurgebied. De mannen in strakke pakken duwden met al hun kracht tegen de gestalte die aan de rand van de afgrond zat. De gestalte had een lichaam, maar gek genoeg had zijn hoofd de vorm van deze aarde aangenomen. Hij voelde de handen tegen zijn rug die hem naar beneden wilden duwen, hij deed zijn best om ze tegen te houden, maar deze drie mannen in pak waren sterker dan hij had gedacht. Achter de mannen lag een uitgedroogde vlakte die ooit een grasveld was geweest. Nog verder terug lagen afgekapte bomen op hopen. Daarachter torenden enorme ijskappen, waar om de minuut een stuk van afbrak. De mannen in pakken hadden de gestalte helemaal vanaf die ijskappen naar deze afgrond gebracht, het was ze gelukt om hem tot hier te krijgen. Nu was er alleen nog een klein duwtje nodig. De gestalte was echter niet van plan om zomaar op te geven. Hij had namelijk nog een laatste troef. Hij wist zeker dat ze daar niet over hadden nagedacht. De mannen duwden en schreeuwden steeds harder, hun handen begonnen te zweten en gleden van zijn rug naar zijn schouders, van zijn schouders naar zijn nek en hoofd. Op het laatst schoten ze uit. De gestalte bukte voorover, waardoor de mannen over hem heen tuimelden en jankend de afgrond in stortten. De gestalte bleef nog even zitten, waarna hij met een zucht opstond, zich omdraaide en de aangebrachte ravage overzag. Toen sleepte hij een verslagen glimlach op het gezicht en begon langzaam aan de terugweg.