Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#183 Nog even

28 februari 2018 - 20:25
Drie dagen geleden is het nu. Ik verwonder me over het feit dat je vacht nog zo zacht aanvoelt. Daaronder is je oude lijf echter stijf en koud. Net als het mijne. Alleen, mijn hart klopt nog. Haperend weliswaar, maar het is genoeg om me bij je weg te houden. En dat doet pijn. Misschien nog wel meer dan het brandende gevoel in mijn borstkas, waar ik eigenlijk mijn medicijnen voor moet slikken. Maar ik vertik het. Ik blijf hier bij je liggen. Wachten tot Sint Juttemis of op Magere Hein. Het is mij om het even, want het is genoeg geweest. Er zijn genoeg jaren geweest. Met te veel pijn, verlies en eenzaamheid. Langzaam draai ik op mijn zij, zodat ik je nog iets beter kan zien. Ik knijp mijn ogen half dicht en tuur naar je lieve snuit. Zo lijkt het net alsof je slaapt. Direct voel ik me wat minder eenzaam, maar dan slaat de klok vier keer en word ik terug de werkelijkheid in geslingerd. Ik hoest en voel hoe mijn borstkas zich pijnlijk samentrekt. ‘Wacht je op me?’ vraag ik buiten adem aan je. ‘Het duurt nu vast niet lang meer. Dan kunnen we samen eindeloze wandelingen maken en groene heuvels oprennen!’ Ik glimlach bij de gedachte. Nog even en dan ben ik weg van hier. Dan zal ook mijn hart het opgeven. Zonder medicijnen kan het onmogelijk nog lang duren. Ik moet zijn ingedommeld, want als ik wakker word, is het donker. In de vertrouwde stilte hoor ik een onbekend geluid. Ietwat verward zie ik hoe plots een helder licht ontbrandt. Dan verschijnen er twee mannen in het wit. Alleen geen van beiden is Petrus. Ze dragen een brancard tussen zich in.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 februari 2018 - 20:42
edwin: ik vind het heerlijk als dromen en werkelijkheid versmelten heel persoonlijk verhaal, in openheid verteld, ik hoor je praten

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 februari 2018 - 22:29
Krachtig stuk, mooi beschreven hoe iemand niet meer wil en door de maatschappij alsnog "gered" is.

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 maart 2018 - 11:07
Mooi Meikiepeikie, Ontroerend hoe de zieke persoon zich een nieuwe toekomst droomt met zijn hond. Kleine opmerking: een manuscript van me wordt geredigeerd en ik word (diplomatisch; dat wel), op mijn vingers getikt: het woord even moet vermeden woorden als zijnde storend in de tekst. Ik geef het hier (even) door. Tekst zou krachtiger worden. Probeer maar. :nod:

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 maart 2018 - 18:45
Mooi Meikiepeikie, Ontroerend hoe de zieke persoon zich een nieuwe toekomst droomt met zijn hond. Kleine opmerking: een manuscript van me wordt geredigeerd en ik word (diplomatisch; dat wel), op mijn vingers getikt: het woord even moet vermeden woorden als zijnde storend in de tekst. Ik geef het hier (even) door. Tekst zou krachtiger worden. Probeer maar. :nod:
Dank Marijcke voor je commentaar! Ik had even niet in de gaten dat ik zoveel 'evens' gebruikt had!! Ik ga kijken wat ik kan schrappen. Stoort het ook in de titel? Beter misschien om deze aan te passen?

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 maart 2018 - 21:44
Hoi Edwin, ontroerend! Ik moest even slikken, kan me de de gemoedstoestand van HP goed voorstellen. Niet omdat ik zelf in die situatie verkeer, maar vanwege de liefde voor een huisdier! Zo mooi, dat HP ernaar verlangt om samen met zijn hond verder te 'leven' en daarom wacht op zijn eigen dood. Maar dan: of je wilt of niet, je wordt gered! Bemoeizorg van een erge soort, dus. Paar kleine zeurtjes; Sint JuttemIs, te_veel pijn, geen van beideN.

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 maart 2018 - 8:22
Hartelijk dank Ton voor je commentaar en de zeurtjes! Fijn dat je ze doorgeeft! Heb het direct aangepast. En ja, een dier kan zoveel voor iemand betekenen en heel veel eenzaamheid verdrijven.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
2 maart 2018 - 10:18
Een mooie triestheid. Het heengaan van de hond en zijn wankele toestand waardoor hp het liefst wil zijn waar de hond is. (een zeurtje, dat mss niet nodig is: 'Alleen mijn hart klopt nog' komt voor mij gevoelsmatig anders over. Alsof er nog iets anders kan kloppen. Een leesteken doet veel: Alleen, mijn hart klopt nog. (om verder te denken ... en dat van jou niet) Sterk neergezet!

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 maart 2018 - 11:04
Dag Meikiepeikie, Fijn dat je open staat voor richtlijnen. De fijnste manier, voor mij althans tot nu toe om bij te leren is, dat een manuscript geredigeerd wordt. Wat leer ik daar veel van. Zoals de woordjes even, terwijl, toen en inderdaad en nog andere stereotiepe woorden zoveel mogelijk vermijden. In jouw geval, ik vind best dat de titel onveranderd kan blijven. Tenslotte is het de waarheid hier en heeft het woordje 'even' een speciale inhoud. Zoals je zelf hebt opgemerkt er waren te veel 'evens' in je verder mooie tekst. :nod:

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 maart 2018 - 15:12
Edwin: misschien heb je nog meer dierbare herinneringen met je hond om te delen. Misschien is het een idee om die te bundelen. Een vriend van ons deed dat. Het is inmiddels in zes talen vertaald. Mensen worden erdoor geraakt en geven het door of bestellen het als cadeautje. De opbrengst doneert hij aan opvang voor zwerfhonden.

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 maart 2018 - 17:33
Marlie, bedankt voor je tip! Ik lees de zin 'Alleen mijn hart klopt nog' als vanzelf met de klemtoon op 'mijn'. Dat hoeft idd niet voor iedere lezer zo vanzelfsprekend te zijn. Ik heb je komma er bij gevoegd! Marijcke, het lijkt me heerlijk als iemand je teksten kritisch doorleest, zonder het mankement van de woordenblindheid die je ongemerkt voor je eigen teksten opdoet. Daarom ben ik ook erg blij met dit forum, de wekelijkse opdrachten en alle schrijvers die hun tijd stoppen in het lezen en becommentariëren van de teksten en verhalen! Groetjes, Edwin ;) Peter, een eigen bundel zou geweldig zijn! Ik hou ontzettend veel van honden, maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik zelf een kat heb... :). Zou voor de avonturen van deze eigenwijze wezens net zoveel animo zijn?

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 maart 2018 - 17:49
Edwin: probeer eens over je kat te schrijven. Krankzinnig voorbeeld markeringonderzoek: Bij Elsevier kregen we van de afd verkoop het gegeven dat kattenliefhebbers ook interesse hebben voor kaktussen en omgekeerd. Van mijn moeder kreeg ik ooit een uiterst onderhoudend boekje over het leven van koolmezen, geschreven door iemand die ze intensief observeerde in zijn eigen tuin. (Koolmezenmannetjes zijn hoerenlopers: ze bedienen een stuk of vijf vrouwtjes). Als je over katten wilt schrijven; er is veel recent onderzoek adhv gps tacking. Katten respecteren elkaar en eten uit elkaars bakjes, terwijl ze zorgen elkaar niet tegen te komen. Eerst veel lezen om veel te kunnen vertellen.

Lid sinds

8 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 maart 2018 - 19:28
Edwin. Prachtig de baas in de ban van zijn koortsende ziekte en zijn dode makker. En dan toch nog net de ambulance. Ik zou baas en hond het samen gegund hebben... Je tekst komt goed over, sluit mooi aan bij het schrijfthema, origineel bedacht. Fijn weekend.

Lid sinds

6 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 maart 2018 - 19:35
Hallo Edwin, Wat een triest, maar mooi verhaal. Ik zou de ik-persoon willen troosten maar dat wordt lastig... Fijn weekend!

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 maart 2018 - 10:04
Peter, krijg helemaal zin om er in te duiken! Ik begin maar eens met het bekijken van Kedi. De documentaire over het leven van straatkatten in Istanbul. En het observeren van mijn eigen eigenzinnige harige huisgenoot is natuurlijk altijd een genot! Trouwens, met de stekeligheid van cactussen heb ik persoonlijk helemaal niets

Lid sinds

6 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 maart 2018 - 12:03
Wat een treffend verhaal. Heel herkenbaar gevoel. Wat betreft je trouwe huisdier moeten laten gaan... Een onverwacht einde, waar je dan helemaal niet op hoopt. Een van de weinige verhalen voor weekopdracht #183 die me echt helemaal meezuigt in het moment. Complimenten!