Hij staat er weer. De strakke westenwind blaast zijn petje af en het te lange grijze haar over zijn gezicht. Waarom altijd als ik de bus moet halen? “Goeiemorgen, Henk. Ga je mee naar binnen, het is veel te koud buiten.” Ik pak zijn arm. Henk stribbelt heftig tegen. Hij wil ergens heen maar kan het niet vertellen. “Kom maar", zeg ik, "wijs jij mij maar de weg.” Bij de stoeprand: “Pas op, Henk, anders val je”. Ik geef hem een arm en ongemerkt gaan we richting huis. De bus is de halte voorbij gereden, de volgende komt over 20 minuten. Ik vind de huissleutel in zijn linker jaszak, waar hij altijd zit. Dat soort gewoontes raken niet verward. Henk wil niet dat ik koffie voor hem zet. Ik ben bezoek. Die bus haal ik ook niet. Ik krijg mijn kopje keurig aangereikt, met klontje suiker en een minicup koffiemelk. En een lepeltje. Ondertussen heb ik de woning gescand. Het vergeelde krantenknipsel was mij nog niet eerder opgevallen. Nu intrigeert het mij. ‘Gulle gever redt biljartclub.’ Vijf mannen staan trots achter het biljart te poseren. In het midden: Henk Bijleveld. Henk is naast mij komen staan. Met een traan in de ogen knikt hij naar het knipsel. “Was jij die gulle gever, Henk?” Weer knikt hij en hij doet alsof hij die ene beslissende stoot in gedachten heeft. Ik drink vlug mijn koffie en haal nog net de derde bus. “Henkie is zo gek nog niet, hoor”, zeg ik tegen mijn vrouw. “Hij wil naar de biljartclub.” “Die was in het buurthuis, nu is het de super”, zegt zij. Ik had nog gehoopt Henk te kunnen meenemen, terug in de tijd, maar het is de tijd die daar een queue voor stak.