De man is van middelbare leeftijd en bekijkt kritisch zijn spiegelbeeld. Zijn goed onderhouden stoppelbaardje geeft hem een flamboyante uitstraling, zijn maatpak van Van Gils zit als gegoten en zijn stropdas is gestrikt in een mooie Victoria knoop. Nogmaals trekt hij zijn das recht en knikt dan tevreden. Hij draait zich om, trekt zijn camelkleurige winterjas aan, pakt zijn sleutels en vertrekt. De zon schijnt uitbundig maar hij lijkt zich daar niet van bewust. In gedachten verzonken loopt hij naar de bloemist om de hoek. Binnen bekijkt hij zorgvuldig alle bloemen – met name de zachtroze rozen – en uiteindelijk zoekt hij daar zeven schitterende exemplaren van uit. Terwijl hij ze afrekent praat en lacht hij even met het kassameisje. Weer buiten staat hij kort stil en lijkt zich ineens bewust van de zon en de koesterende warmte. Hij sluit zijn ogen en ademt eens diep in en uit. Dan vervolgt hij zijn weg en bij de afgesproken plek aangekomen gaat hij op een bankje zitten. De jonge vrouw loopt in zijn richting. Ze draagt een beige overjas met daaroverheen een mooie – zachtroze – sjaal. Haar aanblik tovert een weemoedige glimlach om zijn mond en er verschijnen charmante lachrimpeltjes rond zijn ogen. De jonge vrouw lacht terug; haar gezicht straalt liefde en verdriet tegelijk uit. Zodra ze bij hem is omhelzen ze elkaar. Terwijl ze samen verder lopen slaan ze hun armen om elkaar heen. Even verderop, onder een Japanse bloesemboom, nog in de knop, staan ze stil. Net als de wereld om hen heen. Starend naar de voor hen zo bekende steen staan ze hand in hand, ieder verzonken in eigen gedachten en herinneringen. Op de steen staat: “Echte liefde kent geen tijd en grenzen”. Samen leggen ze de zachtroze rozen op het graf. Zeven jaar alweer.