Ik heb het gehad met de mensheid! De uitdaging om geliefden tot elkaar te brengen en de vonk te doen overslaan, is eruit. Ooit mikte ik op harten met pijl en boog. Vrij trefzeker, al zeg ik het zelf. Als iemand werd geraakt, zag je meteen dat het effect had; heren deden er moeite voor om bij een dame in de gunst te komen. Er werden gedichten geschreven, aubades gebracht, geurige enveloppen met mysterieuze boodschappen gestuurd. Dames speelden het spelletje mee, veinsden soms dat ze geen interesse hadden, maar ondertussen … Romantiek vierde hoogtij! Maar moet je die mannen nu eens zien, daar beneden. Onder invloed van de commercie geven zij zich over aan een collectief schuldgevoel, of is het collectieve geilheid die toeslaat? In lange rijen staan zij voor de kassa’s van parfumerieën, chocolaterieën, lingeriewinkels, bloemisten en juweliers. Tenminste, voor zover ik het allemaal kán zien. Het zicht wordt vervaagd doordat talloze appjes, peebeetjes en ander digitaal ongerief die de lucht doen zinderen. Het zijn vooral roze hartjes, mierzoete, fantasieloze teksten en foto’s met bijgeplakte Mickey Mouse-oortjes en -neusjes die naar de andere kunne worden gestuurd. Ik roep mezelf tot de orde; niet zo somberen, joh! In plaats daarvan richt ik mijn pijl en boog op een jongeman, die in het park op een bankje een gedicht zit te schrijven, over blauwe ogen, goudblonde lokken en eeuwige liefde. Johanna, staat erboven. Intuïtief richt ik mijn tweede pijl op een meisje op een zolderkamertje, verderop in de stad. Zij heet Johanna. Net voordat ik die pijl wil afschieten, word ik belaagd door drones. Zij dragen bij aan de digitale zindering; ‘Drone aan basis; verdachte waargenomen boven de stad. Vermoedelijk IS-aanhanger, gewapend!’ Per omgaande zindert het antwoord; ‘Opdracht van Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding: Terstond uitschakelen!’ Gelukkig treft mijn pijl als eerste doel.