“We vertrekken vanmiddag naar Zweden,” zei Marian, terwijl ze alvast de boeken in haar tas pakte. Ik keek naar haar triomfantelijke gezicht en haalde mijn schouders op. “Weer wat gewonnen?” Ik kon niet verhullen, dat mijn stem een beetje bitter klonk. Hoewel het inmiddels lang geleden is, herinner ik het me als de dag van gisteren. Niet dat het mij iets kon schelen, dat zij om de haverklap in de prijzen viel. Waar Marian ook aan meedeed, zíj sleepte de prijs in de wacht. Zij deed mee aan alle soorten wedstrijden, vulde puzzels in en won de boeken, een abonnement op Donald Duck, kleding, gezelschapsspelen, kreeg een complete metamorfose van de plaatselijke kapper cadeau en ga zo maar door. Hoe was het toch mogelijk, vroeg ik me toen wel eens af. Zelf won ik nooit iets, behalve die éne keer als klein meisje een kledingbon van C&A, maar enkel en alleen omdat mijn vader in die plaats bekend was met de uitgever, die voor de wedstrijd had geadverteerd. Nadien heb ik nooit meer iets gewonnen… O nee, dat is niet waar. Ik was 16 toen ik tijdens de school Sinterklaasviering door mijn favoriete leraar Frans naar voren werd geroepen om mijn winnend franstalige gedicht voor te komen dragen voor de hele zaal. Ik… en Marian. Kon niet missen natuurlijk! In mijn latere leven heb ik nooit meer iets gewonnen. Marian’s naam kwam ik nog wel geregeld tegen. Ook die van haar jongere broer, die onder meer een fotowedstrijd won en haar moeder nam stralend een keukenmachine ontvangst in een receptentijdschrift Haar vader werd nooit genoemd. Hij was vertegenwoordiger van Kodak-fotoprodukten. Maar dat wist ik pas, toen ik allang van school af was. Hij zal zo langzamerhand wel AOW’er zijn. Zou ze nu nog steeds winnen?