# 180 – Nu het nog kan

‘Was het lekker?’ vraag ik Juda als hij binnenkomt. Hij loopt naar zijn geprinte trainingsschema en zet gedecideerd een kruis door de datum.
‘Ja, nog een paar weekjes zo volhouden en dan zit ik aan mijn doel. Ik ga douchen.’
‘Je ziet er goed uit, lieverd.’ Leugentje om bestwil. Hij lijkt als de dood dat hij een buikje krijgt. Nou ja, zelf ben ik ook geen dertig meer. We moeten vaker samen eten. Ik zal straks kaarsen op tafel zetten. Ik zag dat ik nu vruchtbaar ben.

‘Ik heb nog een paar minuutjes je laptop nodig, Tamar.'
‘Als je belooft dat je vanavond dan niet gaat werken,’ zeg ik met een glimlach.
‘Nee, alleen even mijn gewicht noteren.’
Over zijn schouder zie ik een site met foto’s van sporters. ‘Hé, waarom zet je dat niet gewoon in Strava?’
‘O, weddenschapjes. Hier kan ik eindelijk geld winnen met iets waar ik goed in ben.’ Hij klinkt tevreden. ‘Aankomen is me mijn hele leven nog niet gelukt. Kijk, weer een paar dollar. Die rit heeft er trouwens ingehakt, ik ga vroeg pitten.’
Shit. Maar ik geef hem een kus en fluister in zijn oor of hij misschien zin heeft in een goeie romcom. Voor de gelegenheid wordt het The Girl Next Door.

Als we in bed liggen, open ik nog even mijn laptop. Hoofdrekenen, daar ben ik de laatste maanden heel snel in geworden. Ik kom uit op een BMI van zestien. Acht procent minder kans! Als puber had hij een tijdje anorexia gehad. Ik dacht dat hij daar inmiddels wel overheen was gegroeid. Het zal de stress zijn, maar het komt zo beroerd uit. Nu ligt hij weer voor pampus. Wat dondert het ook, ik moet het gewoon weten. ‘Wil je het eigenlijk nog wel?’ Hij kreunt. Ik voel me ineens spiernaakt in mijn nieuwe lingerie.