Op een middag ontmoetten de vrouw en Bo elkaar op de brink van een dorp in het oosten van het land. Was het toeval, of hadden ze het afgesproken? de vrouw had een tas bij zich, van opvallend rode kleur en het was duidelijk dat er iets zwaars in zat. Boven hun hoofd brak een straaljager door de geluidsbarrière, de luchtmachtbasis was hier altijd vlakbij.

Was ze het echt? Hij moest het zeker weten. Vluchten kan niet meer, dacht Bo, net voor ze tegen elkaar opbotsten. Zijn geheugen begon zich langzaam te herstellen, de dingen van vroeger het eerst, veel afspraken was hij vergeten. Toch was hij maar naar dit verlaten plein gegaan, want flarden van zijn leven herinnerde hij zich soms ineens weer en de agenda die ze hadden teruggevonden vormde daarbij een houvast. Wie Madelon was, wist hij niet meer, maar ze zou ongetwijfeld meer over hem weten dan hijzelf.

Bo verontschuldigde zich. ‘Sinds mijn coma ben ik wat minder ... stabiel.’ Er bestonden vast minder lompe manieren om de stem van een vrouw te horen, maar die pasten nu niet meer bij hem en voorlopig kon hij zich mooi verschuilen achter zijn ziekte. Trouwens, ze had het ernaar gemaakt. Haar tas had ze door de botsing uit haar handen laten vallen. Nog altijd had ze geen woord gesproken, maar Bo wist precies hoe hij daar verandering in kon brengen. Hij greep de tas, rende ermee over de brink en pas toen hoorde hij weer hoe ze klonk: ‘Die man steelt net mijn tas! Hou hem dan tegen!’ Ze kon nog zo rauw en onbeschaafd schreeuwen, maar haar klank en tongval waren duidelijk herkenbaar. Namen en gezichten was hij vergeten, maar stemmen herkende hij uit duizenden.

Het was alsof al zijn pijn door het coma versterkt was, de dingen van toen die hij had weggeduwd, waar hij aan voorbij had geleefd en waarna hij weer was doorgegaan. Ze had hem op een ochtend wakker gemaakt en hem daarna keihard laten vallen. Ze was vertrokken uit zijn leven en voor altijd verdwenen. Maar de tijd vervloog steeds sneller, met de ongekende zoekmogelijkheden van het internet was hij weer op haar naam gestuit, en nu hoorde hij voor het eerst in lange tijd weer haar stem. Ineens stond het hem allemaal weer helder voor de geest.

Hier kende hij de weg intuïtief, alsof hij er jaren gewoond had. Een paar straten verder matigde hij zijn tempo en wierp hij een snelle blik op de tas. Er stond een naam op in grote, witte letters. Bo liep een café binnen, bestelde een biertje en vroeg naar het toilet. Hij sloot de deur, hield de tas ondersteboven, gooide in de toiletpot wat door het riool paste, propte de rest in de prullenbak en herkende toen een oud, beduimeld stukje papier. Huilend scheurde hij zijn geboortekaartje doormidden, en nog eens, en nog eens. De snippers losten als sneeuwvlokken op in het bruisende water. Dit had ze enkel aan zichzelf te danken. Ze had geen enkele tedere herinnering aan hem verdiend. Zij had hem zo gemaakt.