#177 de nieuwe buren

"En dat dan?" de uitgestrekte arm en het begerige vingertje wees weer omhoog. "Ook steen. Ben je moe?" De hele nacht waren Max en ik opgebleven met als enige getuige een lege colafles . "Nee, ik ben nog lang niet..." Een lange geeuw maakte het onmogelijk voor Max om door te gaan. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. "De wekker van pa en ma gaat bijna." Ik rek me uit. "Beter dat we in bed liggen." "Maar ik wil blijven kijken." "Dan blijf jij lekker hier, ik ga naar binnen." Ik stond op van de veranda en deed een paar stappen naar de deur. "Stop." Max stond snel op. "Ik wil niet alleen blijven." Zo voorspelbaar dacht ik bij mezelf. "He, niet zo sip." Ik gaf mijn kleine broer een knuffel. "Dit zal de hele dag op tv zijn en morgen begint school weer, gaan ze het vast ook over vannacht hebben." Max haalde zijn schouders op. School boeide hem nu niet. "Maakt me niet uit, ik wil nu weten wat het zijn." "Zoals ik al zei, stenen." In het ochtendgloren waren de dingen lichtrood en vielen met een plons in de zee. Ik vroeg me af hoe lang het nog zou duren. "Maar waar komen die stenen dan vandaan?" "Kom nu stil zijn en naar binnen." Op onze sokken slopen we naar binnen naar de woonkamer waar onze slaapbank stond. Het was even koud binnen als buiten en zoals zo vaak hielden we onze jas aan en kropen onder de dekens. "Bram?" "Ja Max." "Ik vind het eng." Op dat moment bekroop me een vreselijke gedachte. Waren dit wellicht net als in die film ruimtebeesten die ons kwamen opeten. Mijn nek haren prikten en snel kroop ik dichter tegen Max aan. Niet bewust van mijn gedachten sloeg hij zijn armpjes om me heen. Alsof er een knop was omgezet voelde ik zijn regelmatige ademhaling tegen mijn gezicht en wist dat hij sliep. Niet veel later klinkt vanuit de achterkamer zachte muziek gevolgd door een doffe dreun. Pa heeft vast de wekkerradio weer van de kast geduwd. In gedachte zag ik hoe hij half uit bed hangt om het ding nog even te laten sluimeren. De muziek ging over naar het nieuws van zes uur voordat hij de knop vind. - "Waar was jij toen je het hoorde?" Max en ik vertellen nooit over die nacht en ook niet over de dagen daarna. Ze waren vriendelijk en aardig toen ze die ochtend uit de zee kwamen om zich voor te stellen. Nu bijna elf jaar verder, schaam ik me nog altijd dat ik de buurjongens had gehaald. Dat ze een geweer mee hadden genomen zal ik ze nooit vergeven. Ze zijn nooit meer uit de zee gekomen.