Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#177 de nieuwe buren

"En dat dan?" de uitgestrekte arm en het begerige vingertje wees weer omhoog. "Ook steen. Ben je moe?" De hele nacht waren Max en ik opgebleven met als enige getuige een lege colafles . "Nee, ik ben nog lang niet..." Een lange geeuw maakte het onmogelijk voor Max om door te gaan. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. "De wekker van pa en ma gaat bijna." Ik rek me uit. "Beter dat we in bed liggen." "Maar ik wil blijven kijken." "Dan blijf jij lekker hier, ik ga naar binnen." Ik stond op van de veranda en deed een paar stappen naar de deur. "Stop." Max stond snel op. "Ik wil niet alleen blijven." Zo voorspelbaar dacht ik bij mezelf. "He, niet zo sip." Ik gaf mijn kleine broer een knuffel. "Dit zal de hele dag op tv zijn en morgen begint school weer, gaan ze het vast ook over vannacht hebben." Max haalde zijn schouders op. School boeide hem nu niet. "Maakt me niet uit, ik wil nu weten wat het zijn." "Zoals ik al zei, stenen." In het ochtendgloren waren de dingen lichtrood en vielen met een plons in de zee. Ik vroeg me af hoe lang het nog zou duren. "Maar waar komen die stenen dan vandaan?" "Kom nu stil zijn en naar binnen." Op onze sokken slopen we naar binnen naar de woonkamer waar onze slaapbank stond. Het was even koud binnen als buiten en zoals zo vaak hielden we onze jas aan en kropen onder de dekens. "Bram?" "Ja Max." "Ik vind het eng." Op dat moment bekroop me een vreselijke gedachte. Waren dit wellicht net als in die film ruimtebeesten die ons kwamen opeten. Mijn nek haren prikten en snel kroop ik dichter tegen Max aan. Niet bewust van mijn gedachten sloeg hij zijn armpjes om me heen. Alsof er een knop was omgezet voelde ik zijn regelmatige ademhaling tegen mijn gezicht en wist dat hij sliep. Niet veel later klinkt vanuit de achterkamer zachte muziek gevolgd door een doffe dreun. Pa heeft vast de wekkerradio weer van de kast geduwd. In gedachte zag ik hoe hij half uit bed hangt om het ding nog even te laten sluimeren. De muziek ging over naar het nieuws van zes uur voordat hij de knop vind. - "Waar was jij toen je het hoorde?" Max en ik vertellen nooit over die nacht en ook niet over de dagen daarna. Ze waren vriendelijk en aardig toen ze die ochtend uit de zee kwamen om zich voor te stellen. Nu bijna elf jaar verder, schaam ik me nog altijd dat ik de buurjongens had gehaald. Dat ze een geweer mee hadden genomen zal ik ze nooit vergeven. Ze zijn nooit meer uit de zee gekomen.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Hoi Darkvalley, goed sfeerbeeld van hoe zo’n nacht zou kunnen verlopen. Ook de clou vind ik erg leuk bedacht. De voorlaatste zin zou ik schrappen. Die haalt de kracht eruit.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Darkvalley, Leuk een verhaal te kunnen lezen hoe broers met elkaar omgaan. Het vertederde me. Ze hebben dus nu samen een groot geheim voor hun omgeving. Dat kan de band alleen nog maar versterken... De clou van het verhaal is mooi gevonden. En laat de lezer met nieuwsgierigheid achter. :p Wat mij opvalt is dat je tegenwoordige tijd en verleden tijd door elkaar gebruikt. Dat stoort me een beetje. Is dat per ongeluk of zit er een bedoeling achter? Ik wens je een fijn weekend toe, zonder vervelende buurjongens die het feest verstoren. :angry:

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Intrigerend geschreven en verbeeld verhaal Darkvalley. Net als Marijcke zie ik hier en daar de tt en vt wat verwarrend door elkaar lopen.

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hai Coach Marijcke. Dank je wel voor de feedback. Niet bewust gedaan dus ik ga spitten en zoeken waar ik dingen mis heb staan :) Ook een goed weekend gewenst.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
En bedankt, Darkvalley. Ik heb je verhaal nu diverse keren gelezen en ik blijf met de vraag zitten: 'Wat gebeurde er die nacht! Wie kwamen nooit weer uit de zee.' Kan zo slecht tegen dit soort eindes. Grrrr ... ;) ('nekharen' = aan elkaar) vt en tt door elkaar bijvoorbeeld in de zin: De muziek ging over naar het nieuws van zes uur voordat hij de knop vind. - keuze maken tussen: 'ging over' en 'vond' (vt) - 'gaat over' en 'vindt' (tt) Mooi beschreven die relatie tussen Bram en Max. En je verhaal maakt nieuwsgierig: waarom slapen ze in de kamer en waarom slapen de ouders in de achterkamer. Wil er wel een langer verhaal over lezen. :nod:

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi sfeervol tafereeltje zet je neer. Maar net als Willemina blijf ik achter met de vraag: wat gebeurde er nu echt? En door de laatste alinea raak ik de draad kwijt: Waar was jij toen je het hoorde? geweren? buurjongens?

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Pakkend verhaal, mooie dialoog, en spanning opvoerend door middel van bijkomende geluiden. Ik houd wel van open eindes, dat geeft de lezer gelegenheid om na te denken over het verloop. Je laat de lezer wel met een groot vraagteken zitten. Hoe zit dat met die stenen? Waarom, wat hebben ze er mee gedaan. Waar liggen die stenen de volgend ochtend, "Waar was jij toen je het hoorde?" (wie vraagt dat aan de jongen(s), aan elkaar? Vrienden, ouders? Ik dacht, dat deze twee als enige getuige waren geweest van het schouwspel? Is het op het nieuws geweest -je noemt het nieuws van 6 uur (suggereert eerder, dat het wel de hele dag op TV zal zijn) en vervolgens komt de vraag : waar was jij toen je het hoorde?) Het gebruik van de persoonsvorm "ze" is wat verwarrend in je laatste zin. "Dat ze een geweer mee hadden genomen zal ik ze nooit vergeven. Ze zijn nooit meer uit de zee gekomen.""J Dat ze (de buurjongens mag ik aannemen) een geweer(zitten we in de VS? Hier hebben jongens geen geweer....) mee hadden genomen zal ik ze (=volgens mij, HUN) nooit vergeven. Ze (de ruimtebeesten) zijn nooit meer uit de zee gekomen.