#172 Het huis tussen de bomen

In de zomer was het druk, met vele fietsers die het vlakke landschap doorkruisten op weg naar het strand, met zijn verkoelende wind en aangename zee. De stemming was uitgelaten, enthousiast over het vooruitzicht van een zonnige dag op een overvol strand. Niemand wierp een blik op het huis. De bomen eromheen onttrokken het huis ook bijna aan het zicht. Alsof ze het wilden beschermen tegen de invloeden van buitenaf. Of misschien was het andersom, probeerden ze de geheimen van het huis te beschermen. De enige buren waren voor altijd stil, zij zouden niets onthullen. De bomen zorgden ervoor dat zonlicht weinig kans had om de kamers te verlichten. De jongen hield ervan om in de schaduw van de bomen naar buiten te kijken. Naar de stroom mensen, of rechtdoor richting duin, waar het pad leek te bewegen als het heel warm was. Maar dat was niets vergeleken met de achtertuin. De oude ronde boei die in de tuin lag, alsof de zee daar ter plekke was drooggelegd en de eenzame boei was achtergebleven, was geweldig speelmateriaal voor zijn fantasierijke geest. De vele geheimzinnige openingen in de struiken, die hem leken te wenken. Vaak waren haar ogen vanuit de serre op hem gericht, scherp als van een roofvogel, niet passend bij de rimpelige omlijsting. Iedereen zei dat hij haar lieveling was, maar de jongen vroeg zich dan altijd af hoe ze deed tegen mensen die de geweldige eer niet ten beurt vielen. Meestal trok hij zich weinig aan van de priemende blik. Zijn lievelingsplek lonkte, de jongen ging vaak op de rand van de put zitten en staarde naar de weidsheid van de polders achter het huis. Met de zwart witte reuzen die af en toe loeiden. Zijn neus ving zo nu en dan de geur van de grote vlaaien, die hij enthousiast opsnoof. Het huis oogde als één groot mysterie, zowel door de geheimzinnige tuin, als door de hoge plafonds en lange gangen binnen, met de donkere, vochtige kelder compleet met krakende trap en spinnenwebben in de hoeken. Tegelijkertijd was het huis voor de jongen een open boek. Geen hoekje, lange gang of geheimzinnige deurtjes bleven onontdekt door hem. Uren kon hij dwalen, zich een weg banend door de bedompte geur van ouderdom. Hij was er jaren niet geweest door zijn studie, maar soms als in de zomer de zoete geur van meidoorns de lucht vulden, brachten zijn gedachten hem terug naar het grote huis tussen de bomen. De oproep van de notaris verbaasde hem niet, maar de strekking van zijn relaas wel. Dagenlang zou dit bericht hem verstoren bij zijn dagelijkse beslommeringen. Maar zijn hart had hem allang laten weten dat de keus helemaal niet zo moeilijk was. Het huis riep hem. En als hij goed luisterde, klonk haar dwingende stem er doorheen.