# 171 Aan het sterfbed

'Nu kom je.' 'Ja,' zei ik. 'Nu.' Ik zweeg, knikte, en keek naar de monitor die de hartslag weergaf. 'Al die jaren...' Ze zuchtte. 'Moeten we het daar nu over hebben?' 'En waarom niet?' Ze doopte een wattenstaafje in het bekertje water dat op het tafeltje naast haar stond en streek er daarna mee over zijn lippen. 'Misschien hoort hij ons wel. En ook als hij ons niet hoort, ik vind het niet respectvol. Niet op dit moment. Ik ben er.' 'Respect.' Ze sprak het uit op de manier waarop mensen kinderverkrachter zeggen. Ik wreef met mijn hand over mijn mond en keek haar strak aan. 'Nou?' Haar hoofd knikte, uitdagend. Ik had haar kunnen vragen, op dat moment, of ze met onze moeder gesproken had. Over ons, maar vooral over mij. Waarom ik anders was. Maar het was niet het moment. Niet alleen omdat we aan het bed van een stervende zaten, maar ook uit respect voor haar; onze moeder. Ik zweeg. 'Heb je je ooit wel eens afgevraagd hoeveel pijn je hem hebt gedaan? Dat je die weg bent ingeslagen. Jij. Zijn enige zoon.' 'Heb jij je...' begon ik. Maar het was niet het moment. 'Oh ja. Dat ie je nooit heeft opgezocht, als je vastzat. Is dat het? Kwam je daarom niet meer? Hij schaamde zich kapot, lul.' Ik stond op, gaf hém een kus op zijn voorhoofd, verliet de kamer. Hij had zijn best gedaan, om een fatsoenlijk mens van me te maken. Maar het bloed... (Yes! De opdracht nodigt weer uit tot een verhaal in de lijn van de pulpserie. Zie https://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums… en eerder. Geen geweld deze keer en toch mijn alter ego als hp)