# 169 de theedoekendate

‘De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel.’, was de slotzin van het verhaal, dat hij gelezen had. De woorden beklijven en lijken hem in beweging te willen zetten. Met een resoluut gebaar drukt hij de enterknop in. Nu maar afwachten. In haar favoriete koffiecorner houdt Anke, onder het genot van een slok cappuccino, haar ogen op haar telefoonscherm gericht. De tekst laat haar niet los, lijkt vreemd, maar maakt haar ook nieuwsgierig. Zo lees je ze niet vaak op datingsites. “Hallo, bij getoonde interesse ben ik bereid mijn naam bekend te maken. Laat ik je eerst vertellen wat je kunt verwachten. Bij mij zul je je nooit vervelen. Zoek je een huisman: dwangmatig verslaafd aan afdrogen, zal de keuken altijd opgeruimd zijn. Nee, niks geen afwasmachine, maar lekker samen keuvelend in de keuken de rotzooi wegwerken. Na het klusje geklaard te hebben verdwijnt de theedoek in de wasmand. Orde en netheid passen in mijn profiel: zodra de laatste theedoek in gebruik gaat, worden de vuile theedoeken gewassen, gestreken en netjes gestapeld in de kast gelegd. Daarna hebben we alle tijd om leuke dingen te bedenken. Misschien kunnen we samen gaan vissen. Als je mij wilt ontmoeten, zul je me, naar aanleiding van mijn profiel, in een groot gezelschap onmiddellijk herkennen. Ik ben altijd in voor een geintje. Oh ja, het liefst ontmoet ik je de eerste keer ergens buiten, een parkje of zo.’ Veel gezinnen brengen deze koude novembermiddag in het park door. In gedachten hoort Anke de moeders roepen: ’Komaan jongens, allemaal de handjes uit de mouwen, even afdrogen, des te eerder kunnen we weg.’ Bij de gedachte aan haar eigen ‘theedoekendate’, trekken haar mondhoeken in een zachte glimlach omhoog. Binnen een paar minuten gaat ze hem ontmoeten. Bij de visvijver aangekomen wordt ze geconfronteerd met een niet alledaags beeld. ‘Je zult me in een groot gezelschap onmiddellijk herkennen’. Hij zit op de punt van een bankje, een hengel als een totempaal naast zich in de grond geplant. Aan het uiteinde ervan wappert een kraakheldere theedoek in de gure novemberwind. Anke blijft besluiteloos staan. NB dit is voorlopig mijn laatste bijdrage. Vermoedelijk heb ik pas in februari weer tijd voor SOL. Vanaf 4 december mag ik me verblijden in de aanwezigheid van onze 5 jarige Braziliaanse kleinzoon. Voor iedereen alvast een heel mooie decembermaand.