De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Aanvankelijk maakte het buikdansachtige gegolf zijn textuur wat zeeziek, maar dat gevoel sleet snel. Hij hing dolgraag aan zijn vishengel, zelfs in november, zelfs bij guur weer. Bij dat gure weer hoorde blijkbaar wind. En bij wind viel voor een theedoek die aan vishengelhangen deed, het wapperen niet te vermijden. Oorzaak en gevolg, niets was eigenlijk minder wonderbaarlijk. Wat zich wel als een heus wonder ontvouwde, was zijn vishengel. Hoeveel theedoeken bezaten een vishengel? Zijn vrouw de handdoek beweerde, niet zonder emotie, dat die wereldwijd op één hand te tellen waren. Zelf had hij voornamelijk verstand van wijnglazen, maar de manier waarop zijn geliefde hem toesprak, gaf hem de indruk dat zijn geluk onvoorstelbaar was. De hengel moest een geschenk uit de hemel zijn. Soms diende je ook het onverklaarbare te omarmen. Toch viel het hem op dat zijn eega geen echte fan was van de vishengel. Ze deed het hem nooit in zoveel woorden uit de doeken, maar hij zag wel dat iedere vezel in haar zich aan een traan vastklampte wanneer hij ’s avonds heerlijk uitgewaaid met haar aan de echtelijke keukendeurknop hing. Op zwakke momenten speelde hij wel eens met de gedachte zijn hengel met haar te delen, maar haar tere lusjes zouden zich hopeloos ophalen aan de vishaak. Nee, hun relatie zou er geen baat bij hebben. Fermheid was geboden. In bepaalde gevallen van oorzaak en gevolg, moest hij er nog altijd voor waken de draad niet kwijt te raken.