#169 Vader en Dochter

‘De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel.’ ‘Pap, ik vind het beetje een domme zin.’ ‘Schat?’ ‘Ja, je vraagt toch mijn ongezouten mening?’ ‘Het is naar mijn mening het beste stuk proza dat ik ooit heb geschreven.’ ‘Ik ben al vijftien jaar je dochter. Ik ben letterlijk opgegroeid met je romans, gedichten en korte verhalen. Nu kom je me met dit aanzetten. Het heeft geen substantie.’ ‘Wellicht zit je in die rebelse fase, waar alles klote is.’ ‘Nee Pa, je zit in die ontkenningsfase waar je denkt dat alles dat je schrijft geniaal is.’ ‘Word ik een slechte kopie van mezelf? Heb ik het niet eens in de gaten?’ ‘Nou, je kan beter, vergeet dit stuk gewoon.’ ‘Veroniek, drie dagen heeft het mij gekost om deze context tot stand te brengen.’ ‘Je kan het demonteren binnen enkele seconden en de volgende drie dagen investeren in iets dat mij en de rest van de mensheid kan imponeren.’ ‘Soms vervloek ik het dat je mijn dochter bent.’ ‘Echt?’ ‘Ja, maar voor het merendeel zie ik het als een zegen. Je bent mijn grootste criticus.’ ‘En jij bent mijn grootste inspiratiebron.’ ‘Je moeder glimlacht helder vanuit het zwemmerige wolkenrijk.’ ‘Kijk, zo ken ik je weer.’