# 169 - De theedoek

De avond van Jacob De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. Wat hebben we nou? Zit ik me uit te sloven om toch nog een visje te bemachtigen in dit ellendig koude weer, vliegen – vogels – vissen – heb ik dit? Met ogen zo groot als bloemkolen kijkt Jacob een nieuwe wereld in … Achter hem klinkt gelach en iemand zegt: ‘Welkom Jacob bij de Sint-Maartenslieden.’ Verrast draait hij zich om, knippert met zijn ogen en ziet kaarsjes branden in lampionnen en in uitgeholde pompoenen. ‘Loop met ons mee, wij vieren St.Maarten en brengen lichtjes naar de mensen voor de donkere dagen. Misschien krijg jij ook nog wel wat lekkers.’ Dat leek hem wel wat. ‘Krijg ik dan een visje?’ ‘Haha nee, maar misschien wel een van chocola.’ ‘Ik heb geen lichtje ik neem mijn hengel wel mee.’ Ze maakten zoveel kabaal dat de meeste deuren als vanzelf opengingen. Jacob als enige met een natte theedoek en een vishengel, kreeg veel bekijks. Een mevrouw stelde voor: ‘Zullen we ruilen, ik jouw theedoek en hengel en jij een kaars in een stallantaarn? Dan breng jij ook een lichtje. Appeltje eitje. De stoet ging verder, wat een pret met Jacob voorop. Het snoep stroomde binnen. Plotseling begon het te regenen en alle lichtjes doofden. Het werd helemaal donker. Jacob struikelde over zijn hengel en wapperende theedoek. Droomde hij? Hij dacht veel gezichten te zien die zich over hem heen bogen; in de verte klonk de sirene van een ziekenauto.