De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. De théédoek wápperde in de gúre novémberwind aan zijn víshengel. De woorden dreinen in mijn hoofd. De theedoek ‘Henkie, kom je naar beneden? We gaan vissen!’ Het enthousiasme van mijn broer Theo wordt onderbroken door het gejengel van mijn zusje. ‘Ik nie mee wille. Geen visse pijn doen.’ Met haar drie jaar is Grethe het laatkomertje. wapperde ‘Doe niet zo belachelijk, meissie. ’t Is maar een haakje. Onder hun lip. Kijk zo.’ Haar gegil gaat over in gehuil. Een bons tegen de muur volgt. Theo’s gebrul doet mijn deur daveren in haar sponning. Vader heeft zich ermee bemoeid. in de gure ‘Hou op met je zusje te treiteren, Theo. En jij gaat mee, Grethe. We gaan sámen. Niemand gaat ons wekelijks uitje verstoren.’ ‘Nou, zeg maar dag. Ik wil al niet meer,’ roept Theo. Stappen verwijderen zich. De buitendeur slaat met een klap toe. novemberwind ‘Heb je dat gehoord, Marthe? Onze zoon vindt ons te min om samen iets leuks te doen. Hoe heb jij hem opgevoed?’ Stilte. ‘Marthe, hou op met mompelen en breng die picknick naar de wagen. Zorg dat je genoeg biertjes meeneemt.’ aan zijn vishengel. ‘Henkie, ben je er bijna? Of trek ik je aan je oor naar beneden?’ Langzaam sta ik op. Voor mama. Voor Grethe. Niet voor hem, zeker niet voor hem. Nog 97 keer herhalen. Hopelijk vergeeft zuster Mathilde me de inktvlekken. Waarom net die zin, die me mijn leven lang zal achtervolgen. ©marlie N.M.