‘De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel.’ Nadat hij deze woorden luid en duidelijk had uitgesproken, liep de kalende net-geklede man het café uit, ons in verbijstering achterlatend. ‘Het was een dichter,’ zei ik na een kort moment van stilte. Ruud richtte bliksemsnel zijn blik op mij. ‘Nee,’ zei hij, ‘het was een vriendje van jou. Met een boodschap. Hij wou verbergen voor wie die boodschap bedoeld is. Mislukt! En we mogen al helemaal niet weten wat die boodschap behelst.’ Ik schudde mijn hoofd, en keek meewarig uit mijn ogen. ‘Eens zien,’ vervolgde Ruud, ‘een vishengel. Klaarblijkelijk had jij een verzoek uitstaan. In de gure novemberwind; dat duidt op veranderingen. Vervelende veranderingen. Dat kan alleen maar over de komende reorganisatie gaan. Een verzoek in verband met de reorganisatie. En die wapperende theedoek betekent dat jouw verzoek serieus in overweging genomen wordt. Dat moet het zijn.’ Ruud leunde achterover en keek me triomfantelijk aan. Ik knikte langzaam. ‘Je bent echt goed,’ zei ik. Ruud bleef me aankijken. ‘Klets,’ zei hij minzaam. ‘Waarom zou iemand zo’n geheimzinnige tekst voordragen alleen maar om daarmee aan te geven dat er over een voorstel gepraat wordt.’ Ruud glimlachte, hield zijn handen tegen zijn kin. ‘Maar je hebt net wel laten doorschemeren dat dat theedoek-verhaal wel voor jou bestemd is. En dat het iets betekent.’ Het was even stil. Toen schoten Ruuds ogen vuur. Hij greep mijn overhemd vast en trok me naar hem toe. ‘En jij gaat me vertellen wat dat is.’