In het weekend zag ik Roos voor me. In haar gebleekte spijkerbroek. Roos die een huppeltje maakte in de gang op school. Hoe haar paardenstaart meedeinde. Die opwindende hoge staart. Ik hoorde haar lach en wilde dat het maandag werd. De maandag kwam met op mijn kin een puist met een lichtgele kop en twee rode puntjes ernaast. Ik bewoog mijn gezicht dichter naar de spiegel. Met de nagel van mijn wijsvinger drukte ik tegen de puist. Het voelde branderig en de afdruk van mijn nagel stond er als een half maantje onder. Ik beet op mijn lip en drukte harder. Een sliertje smurrie belandde op de spiegel. De puist bloedde. Op school zat ik de hele dag met een hand voor mijn kin. Van een gesprek met Roos kwam niets. Thuis bleken de rode puntjes te zijn uitgegroeid tot nieuwe, krachtige puisten met volle witte koppen. Woest drukte ik ze uit, de tranen sprongen in mijn ogen. Het werd erger en viel niet meer met een hand te verbergen. 'Drink 's avonds een flesje bier,' raadde mijn moeder aan. 'Dat zuivert het bloed.' Mijn vader knikte. 'Ik ben klaar met eten,' zei ik en schoof mijn stoel naar achteren. 'En drink dat biertje dan beneden, voor de gezelligheid,' zei mijn moeder. 'Ach, mens. Je snapt er niets van.' 'Zo'n toon tegen je moeder wil ik niet horen,' zei mijn vader. Ik perste mijn lippen op elkaar en rende naar boven. De deur van mijn kamer sloeg ik achter me dicht. Dat mijn vader het voor mijn moeder opnam, verdroeg ik het minst. Dat ik onder die klote puisten zat, dat ik daarom geen gesprek met Roos aandurfde, kon hem geen zak schelen. Ik trilde op mijn benen, trok de deur weer open en sloeg hem extra hard dicht. (noot: dat van dat biertje zei mijn moeder in het echt, begin jaren 80. ik was 14,15. Dat is nu niet meer voor te stellen.)