#166 Niet huilen

Hadeke, deze komt binnen. We hebben dezelfde invalshoek gekozen, het uitblijven van het huilen. Met dat verschil dat ik in jouw verhaal van blijdschap in een keer naar de tegenovergestelde emotie word geworpen. Zoals ik me ook voorstel dat het in het echt is, als je niet bent voorbereid op deze afloop. Oftwel ik zat er helemaal in. Erg goed verhaal.

Oh wow! van het einde krijg ik kippenvel. Goed gedaan.

Dank Nancy en Marceline. Meestal schrijf ik fictie, dit keer niet. Toch moet ook non-fictie 'goed' overkomen, fijn dat dat gelukt is. Zie ook: https://hadeke.wordpress.com/2017/08/01/onbeperkt…

Een reactie op non-fictie is vaak moeilijk. Vooral als een schrijver er in slaagt om de gevoelens gedoseerd via de beschrijving van zintuiglijke waarnemingen indringend, maar niet opdringerig, aan de lezer door te geven. Dan is het wat het is; iets waar ik stil van werd.

Dank Nancy en Marceline. Meestal schrijf ik fictie, dit keer niet. Toch moet ook non-fictie 'goed' overkomen, fijn dat dat gelukt is. Zie ook: https://hadeke.wordpress.com/2017/08/01/onbeperkt…

Ach Hadeke, toch. Nu bezorg je mij echt de tranen in de ogen.

Hadeke, je verhaal raakt me in mijn diepste voegen. Ook je website gelezen... Nu ben ik helemaal stil, zeer indringend, maar wat een lieve jongen! Je beeld komt overduidelijk binnen en wat Angus zegt, niets teveel. Dat maakt het echt een top geschreven verhaal over een echt life event in een mensenleven.

Hadeke, het raakt. En ja, het komt binnen, dat zeker, maar je hebt er dan ook mooie woorden aan gegeven, Het raakt mijn gevoel, het grijpt mij aan. Heel knap gedaan, Hadeke.

Hoi Hadeke Dit stukje raakte me ook. Dat moet een moeilijke tijd zijn geweest. Ik heb ook even op je wordpress-website gekeken en zag een vrolijke jongen met levenslust.

Dag Hadeke, Geschreven vanuit de vader. Intens verwoord. De zin 'In stilte mag ik de navelstreng doorknippen' geeft een sterk beeld over wat er aan de hand is. De laatste zin 'bel 112' hakt er hard in. Bijzondere uitwerking, dank je wel. Hartelijke groet, schrijfcoach Inanna

Ik ben er stil van, niemand huilt maar ik bijna wel. Knap en indringend geschreven.

Dank voor jullie mooie reacties. En ja, het is een enorm vrolijke en levenslustige jongen. De opdracht verleidde me er toe om het toch te plaatsen. Hoewel autobiografisch, zet ik het verhaal wel op een feedbackforum, dus laat je door het autobiografische niet weerhouden om op de schrijfstijl verbeterpunten aan te geven.

Intens en aangrijpend Hadeke, hoe je de geboorte van je bijzondere zoon verwoordt. Zonder het 'opdringerige' sentimentele. Ook ik ging naar je website en ik ben diep onder de indruk, ontroerd. Omdat je specifiek om 'verbeterpunten' vraagt, misschien iets kleins. Bij "‘Kijk jij maar wat het geslacht is,’ hoor ik vanaf het voeteneind" raakte ik een beetje in de war. Ik weet niet precies waarom, misschien om wie waar nu staat en wie wat zegt. Of door de (ietwat onpersoonlijke) formulering. Het schept ineens iets afstandelijks in de intieme sfeer, een gevoel dat ik op dat moment niet verwachtte. Anders dan het meer aandoenlijke hulpeloze. Maar dat kan natuurlijk alleen in mijn beleving zo zijn. Nogmaals, je bezorgde me kippenvel.

Heftig! Helemaal nu ik lees dat het non fictie is. :nod: Het is geloofwaardig geschreven. Geen drama maar wel de schok van toen goed neergezet. Het perspectief ( de vader) is me niet helemaal duidelijk. Ik heb ook op je link gekeken: wat een prachtig kind! :thumbsup:

Een intense aangelegenheid, Hadeke. Zeker als de echo's niets uitwezen. Het moet me van het hart dat ook de wereld van mijn man en ik instortte bij de bevalling van mijn oudste zoon in het moederhuis. Hij heeft een mentale beperking, en moeilijke fijne motoriek. Een extra aandoening verdween na zes zenuwslopende maanden. Je hebt een knappe zoon, die op zijn eigen manier de wereld ziet en beleeft, en die waarschijnlijk ook elke gegeven knuffel dubbel teruggeeft. Hun liefde reikt verder dan wat ook. Dat kleine van Elyse: ' ... hoor ik de vroedvrouw vanaf het voeteneind' is mss al duidelijker? Met de herhaling van 'niemand' begrijp ik de nadruk die je wil leggen, edoch. De sfeer is zo intiem, zo benauwend in de stilte die er al heerste, dat ik de herhaling zou schrappen. :thumbsup:

mooi, rustig verhaal, wat binnenkomt, omdat het het grote klein houdt :thumbsup: en een heerlijk, stralend kind achter de link :thumbsup: als je dan toch mijn eventuele verbeterpunten wilt: -hoewel Elyses zin voor mij best in het verhaal paste, denk ik dat hij er wellicht he beste helemaal uitkan.Hij voegt eigenlijk toch niets toe? -De eerste bevalling brengt mij in de war. Binnen twee zinnen van 'alles ging snel' naar 'uiteindelijk met een vacuümpomp' is een te grote overgang te snel. -En op het einde ben ik eigenlijk weer in de war. Er is een nadruk op de stilte waarin je de navelstreng doorknipt. Door die nadruk voel ik dat er iets mis. Je zegt dat het dan snel gaat, maar het moment lijkt juist daar te bevriezen, het duurt voor mij een eeuwigheid totdat de verloskundige zegt 112 te bellen. Waardoor ik twijfel of er dan eerder dan toch niets mis leek, maar waarom dan die nadruk op de stilte bij het knippen? Kan aan mij liggen, hoor, maar ik zat dus echt zo te puzzelen wat ik nou eigenlijk las, ipv dat ik direct geraakt werd door de behoefte aan een ambulance.

@Hadeke, alles is al gezegd. Ik ben er stil van, Groet Connie

Dank jullie wel voor de reacties, mooie woorden, maar ook voor de suggesties om het verhaal te verbeteren, die neem ik zeker mee.