#165 stroopwafels

wekelijkse schrijfopdracht #165: stroopwafels De luiken waren groen, half gesloten en onvast in de wind. Het licht dat erdoor viel, golfde over de muren als de zee zelf. Anna lag plat op de grond. Languit op vloer, zou je kunnen zeggen, maar dat zou niet helemaal hetzelfde zijn. Ze lag op haar rug en liet haar hoofd links-rechts deinen op het gezichtsbedrog van groenige golfjes, één hand in een zakje schelpen, één in een zakje stroopwafels. Dolf golfde over de drempel om haar zo te vinden. Hij zou de schelpen over het strand uitstrooien en de stroopwafels opeten, op een na, die hij haar zou voeren, kleine stukjes zacht op haar tong leggend. Daarna zou hij haar oprapen en naar bed dragen, waar zij kort met haar benen zou slaan en zou vragen waar haar staart toch gelebeven was, eerder verbaasd dan bezorgd over de afwezigheid ervan. Zoals altijd. Behalve dan dat het verhaal nu al te vaak zo verlopen was. Zijn deinende verschijning kon geen stroopwafels meer hebben. De voorzienigheid blies daarom een windstoot tegen een van de luiken, die onder luid gekraak afbrak en de juist laagstaande zon recht naar binnen liet schijnen, een uitdagend rood trekkend over de vloer en de daarop uitgestrekte Anna. Het deed Dolf denderen: “Ik wil je. Hier en nu.” Zij schopte met haar staart en vroeg hem of hij wel eens van kuitschieten gehoord had, verrast -niet per se aangenaam- over het nieuwe licht waarin hij haar zag. Ze kneep de schelpen bijkans fijn in haar hand en spuugde de stroopwafel die hij probeerde bij haar naar binnen te proppen in zijn gezicht. Haar weerzin en de kleffe stukjes koek op zijn wangen en ogen deden Dolf direct bekoelen en hij verbaasde zich bij het ondergaan van de zon nog kort over de ironie van het feit dat de staart bleef vandaag, juist door het gebrek aan golven op de muur. Hij nam zich voor weer te gaan sporten en wat meer onder de mensen te komen.