Eén van de voordelen van vlakbij een stroopwafelfabriek opgroeien, is de geur in de winter. Met een gebreide bivakmuts over mijn hoofd en met mijn pyjamabroek nog aan onder mijn blauwe ribbroek, gleed ik heen en weer en heen en weer over het bevroren slootje achter onze rijtjeswoning. De roestige houten schaatsjes die ik met half bevroren vingers onder mijn laarzen had gebonden, deden hun best zo min mogelijk kroos en ingevroren takken te raken. De anders zo ijzige oostenwind, werd op het slootje achter ons huis warm ingekleurd met de kruidige geur van versgebakken stroopwafels. Een ander voordeel kwam wat later van pas, bij mijn lust voor het verzamelen van voetbalplaatjes. Als een eekhoorn die eikeltjes zoekt om de winter te overleven, spaarde ik deze stickers. Ik was op een heilige missie om mijn boek vol te krijgen. Na het wekelijks opgebruiken van mijn zakgeld, het plunderen van mijn zus haar miniatuur klompje met muntjes en het zoeken in de struiken naar statiegeldflesjes bij de plek waar ‘s avonds jongens met Puchjes rondhingen, had ik nog meer geld nodig. Veel meer geld. Ik wist al een tijdje dat onze stroopwafelfabriek plastic zakjes met koeksnippers verkocht. Dit afvalproduct was alles wat een kind van tien zich kon wensen en ik was niet de enige die daar zo over dacht. Het was het bruine goud. Op het schoolplein, waar ik moeiteloos zak na zak verhandelde voor het dubbele van waar ik ze voor inkocht, zaten de meeste jassen, sjaals en mondhoeken al snel onder de kruimels. Na een paar weken was de koeksnippers rage op school weer voorbij en had ik mijn boek bijna vol. Ik heb het verzamelalbum nog steeds. Ik vond hem terug op zolder in een kast, onder een stapel familie fotoboeken. Voetbal 89 staat er in grote rode letters op de voorkant. Bladerend door dit levenswerk, zie ik dat alleen de vakjes van Ricardo Moniz en Eddy Smook nog leeg zijn. Vergeten helden uit een tijd waarin ik leerde over de voordelen van het opgroeien onder de rook van een stroopwafelfabriek.