‘s Avonds bij een kopje koffie met sprits. ‘Esina, lieverd, ik moet je wat bekennen. Ik ben bijna tweehonderd euro kwijt.’ ‘Wàt zeg je, tweehonderd euro? Potverdorie! Je weet toch dat we hard aan het sparen zijn voor die e-bikes?!’ ‘Ja sorry, lieve Esina, het komt eigenlijk door die stomme SOL-opdracht. We moesten iets schrijven over stroopwafels en ik had maar geen inspiratie, al een paar dagen niet. En daar had ik zo de balen van, dat ik dacht kom, ik ga dat omzetten in iets positiefs.’ Esina kijkt me fel aan; ‘Laat me raden … je hebt – héél positief – voor tweehonderd euro aan stroopwafels gekocht. Wat ben je toch een sukkel, Ton!’ Ik zucht. ‘Nee, Esina, luister nou! Ik heb op internet het recept van stroopwafels opgezocht, zodat ik jou kon verrassen met zelfgebakken stroopwafels. De ingrediënten hadden we nog in huis, dus ik ging meteen aan de slag. Alleen … tja, ik heb wel eens een cake gebakken, je weet wel, met zo’n kant-en-klaar-pak, maar dit was toch iets te hoog gegrepen. Het is totaal mislukt; het deeg bleef klonteren en wilde niet van de mixer af, het werd uiteindelijk één taaie brij op de bakplaat en het was ook nog eens niet gaar geworden. Daar werd ik zo kwaad over, dat ik die hele zooi in de plee heb gemikt. Met als resultaat dat de WC verstopt was. Ik heb een loodgieter gebeld, die gelukkig snel kon komen en hij heeft het opgelost. Kostte me wel bijna tweehonderd euro.‘ Zwijgend blijf ik naast Esina op de bank zitten. Esina zegt geen woord, kijkt me met grote ogen aan. Dan barst ze in lachen uit en knijpt me fijn in een omhelzing die zijn weerga niet kent. ‘Ach Tonnetje toch, wat ben je toch een schat! Mij verrassen, wat lief! Nou, dan maar geen stroopwafels, hoor.’ ‘Allerliefste Esina, gelukkig ben je niet echt boos. Weet je wat ...’ Voordat ik mijn zin kan afmaken, drukt Esina haar warme, vochtige lippen op de mijne.