‘Max, heb je het op het journaal gehoord? Volgende week gaan ze hier weer grijnzend op de trappen staan. Daar moet ik weer tussen in gaan staan, je weet wel, beetje knikken, beetje rondhangen en ze nemen altijd een foto als ik net sacherijnig kijk. Ik heb er verdomme geen zin meer in.’ ‘Lex, ik wil er ook een keertje bij zijn, de kinderen zijn dan toch op school.’ Max zit achter haar kaptafel en borstelt haar haar. ‘Lex, ik heb weer uitgroei, heb jij soms nog wat geld voor de kapper?’ ‘Nee, je weet heel goed dat ik nog een slof sigaretten voor mama moet kopen. Dat gezeik met dat haar van jou altijd.’ ‘Mag ik dan wel mee, m’n nieuwe stilettohakken laten zien?’ ‘Ik weiger je een arm te geven als je op die krengen gaat, flikker dan maar een paar treden naar beneden, lekker roffelend geluid, schiet Billfold wellicht in een stuip, denkt-ie dat er geschoten wordt.’ ‘Dat doet pijn, Lex, als ik val. Ik heb een beter idee, kom eens naast me zitten, hommel van me.’ En zo vertelt Max aan Lex dat zij een zakje Goudse heeft staan, dat zij van het huishoudgeld achteroverdrukte. Ze stelt voor samen met de kinderen balletjes van de stroopwafels te kneden. Dan kunnen ze het weekend indrogen om lekker hard te worden. ‘Waar slaat dit op?’ roept Lex. ‘Als we nu straks jouw blaaspijpjes op zolder gaan zoeken,’ gaat Max verder, ‘en de ramen aan de voorkant zijn toch kuis verrot, daar kan wel een pijpje door … en dan blaas ik stroopwafelballetjes en roep pang, pang, pang?’ Het begint Lex te dagen en hij verzucht, ‘eindelijk oorlog’.