Hyperopgewonden kwam hij mijn kamer binnenlopen. ‘Ik heb de drank der wijzen gemaakt. De drank die alles doet regenereren. Alles! Denk je dat eens in. Afgehakte benen, uitgestoken ogen, noem het maar. Ik ben nu op zoek naar een vrijwilliger…’ Ik moet bekennen dat ik enige huiver voelde. ‘Ho,’ zei ik, ‘heb je bewijs?’ ‘Nee,’ zei hij, ‘maar het werkt!’ ‘En alles kan ermee regenereren?’ vroeg ik. ‘Ja, alles!’ ‘Ook zaken van niet-organische aard?’ ‘Maakt niet uit,’ bevestigde hij. ‘Stroopwafels?’ vroeg ik. ‘Stroopwafels,’ zei hij, en hij liep heen. Een paar dagen later ging ik bij hem op bezoek. Het was een chaos. Op zijn bureau een paar nog niet aangebroken pakjes stroopwafels. Overal in de kamer, op de grond, in de boekenkast, op de vensterbank, tegen de muur, aangegeten stroopwafels. Hijzelf hing in de bank. ‘Het wil nog niet erg hè,’ constateerde ik. Maar hij liet mijn scepsis langs zich heen glijden. Met een gelukzalige glimlach wenkte hij me bij zich. ‘Bewijs,’ zei hij. Hij wees naar een foto van een stroopwafel met een flinke hap eruit. Ernaast lag een stroopwafel met een klein hapje eruit. ‘Tjonge,’ zei ik. Hij keek alleen maar blij. Ongelooflijk blij.