# 165 - Wonderlijke Stroopwafelwereld

Smullen!

Haha, ik moet denken aan een kinderverhaal. Ik zie twee stroopwafels (de een iets groter dan de ander) op van de stokpootjes met onderaan schoentjes lopen en ze houden elkaars handen vast met van die zwarte of witte handschoentjes aan. Een rond bruin lijf met ruitjes, met hier en daar wat stroopdraden eruit. Ik zie bij zusje grote ogen, wimpers en een mond. Bij broer zie ik wat kleinere ogen en zwarte wenkbrauwen (en ook een mond natuurlijk). Je hebt het verhaal erg beeldend geschreven, ik vond het prettig lezen! Groetjes

Te schattig, het klein kruipsel is mijn favoriete zin. Ik zie ze al lopen. Voel me helemaal kind als ik dit lees. :thumbsup:

Een sprookje om van te smullen! Maar het einde is wel wat verdrietig. ik vind jouw zo stroopwafels zo levensecht en lief dat ik niet wil dat Eekhoorn ze opeet. :crybaby:

Ik sluit me aan bij Marceline. Maar dan ben ik wel weer blij met de eekhoorn, die is veel aaibaarder dan een gemene stroopwafelheks. Gelukkig kwamen ze die niet tegen.

Leuk! Ik zie ze wandelen in alle onschuld.

Broer grijnst. ‘Och, zusje, je weet het of je weet het niet. Zo gaat dat in het stroopwafelleven.’ ‘Dat weet ik niet hoor, ik ben ook maar een stroopwafel.’

Erg mooi die tegenstelling. Met smaak gelezen.

Riny, Een grappig verhaal heb je geschreven. Ik zag Broer en Zus verwonderd wandelen in het bos. ('en zegt' na 'Broer knikt' zou ik weglaten. 'verorberd' ipv 'verorbert') Erg leuk om te lezen, het lijkt een (kinder-) sprookje.

Willemina, ... je hebt helemaal gelijk. Verorberd is hier een deelwoord. Ja, knikt en zegt is hier dubbel. Ik zal het veranderen. En ja, fictief - het moest uit de stroopwafels zelf voortkomen; en daar kwamen ze. Dank voor je feedback. Ik ben er blij mee. :nod: :thumbsup:

Stefanie, ... wat maak jij er een leuke stroopwafels van. Haha, als dit verhaaltje ooit uitgegeven wordt mag jij de illustratie verzorgen. Maar nu zonder gekheid; wat leuk dat je dat zo voor je zag. Het verhaaltje kwam van zelf mijn hoofd uit wandelen. Dank voor je reactie. :)

Hi Nancy, ... de koekkruimels waren hun voorgangers in het gehele stroopwafelgebeuren. Dank voor het lezen en fijn dat je het leuk vindt.

Hi Marceline, Niet :crybaby: hoor. Dat is helemaal niet nodig want het zijn nu eenmaal stroopwafels en Broer weet dat. Met opzet heb ik niet geschreven; een einde aan hun leven. Dank voor je reactie. :nod:

Hallo Stella, ... een stroopwafelheks! Helemaal niet aan gedacht. Dan was het grimmiger geworden. Die heks had dan kunnen klieren: jullie zijn helemaal niet zo lekker als jullie eruit zien. Nu hebben ze om lekker te zijn voor anderen aan hun opdracht voldaan. :nod:

Hallo Darkvalley, ... fijn dat je het gelezen hebt en er een lekkere smaak aan hebt over gehouden. Doet me goed. :nod: Daar zijn stroopwafels voor.

Cora, ... smul er niet teveel! Slecht voor je gebit enz. Toch fijn dat je het een lekker verhaaltje vond. Dankjewel vrg

Toch nog even wat van het leven kunnen zien voor ze aan hun opdracht voldaan hebben. Anders dan van de blik meteen in de mond. Ik heb genoten van dit smakelijke sprookje.

Hallo Siv, ... wat leuk. Dat doet me plezier; dankjewel!

Riny, wat een broederlijk stroopwafelverhaal. De broer geeft aan, opdracht volbracht.De zus denkt aan hele andere dingen! Heerlijk hoe je de genders tot uiting brengt in stroopwafels, kanp gedaan!

Je hebt een lieflijke wereld gecreeerd, Riny. In andere verhalen ben je dan weer huiselijk. M.i. geeft het veel weer over je persoonlijkheid. Leuke personages, letterlijk om op te eten, die hun drang naar avontuur slechts kort kunnen beleven. Ze weten wat het lot hen brengen zal. :thumbsup:

@Riny, snoezig. Zoals Marlie zegt, een lieflijke wereld naast je verhalen van grote huiselijkheid. En ach, dat ze opgegeten worden, wat maakt het uit. Misschien heb je ons wel behoed voor een derde stroopwafelopdracht. :D

@ Mw.Marie - @ Marlie en @ Mili. Dank voor jullie reacties. Tja, die lievigheid; ik zal nog op de suikerlaag van de toverbal zitten. Door meer te schrijven verwacht ik dat er vanzelf een nieuwe laag tevoorschijn komt.

Hoi Riny, wat een leuk verhaal! Je hebt Broer en Zus mooi tot leven laten komen, het doet een beetje denken aan de insecten in 'Erik of het klein insectenboek' van Godfried Bomans. Ook door zinnen als; - Broer grijnst. ‘Och, zusje, je weet het of je weet het niet. Zo gaat dat in het stroopwafelleven.’ - ‘Nee hoor, wij stroopwafels moeten trots op ons zelf zijn.’ En een mooi filosofisch einde; berusting in wat je taak nu eenmaal is. Ik heb je met veel plezier gelezen!

Ton, tikvriend van me, ... je slaat de spijker precies op z'n kop: berusting in wat je taak nu eenmaal is. Dat kwam bij mij al schrijvende boven toen ik naar het aantal letters keek die ik al geschreven had, ik kon nog wel langer door het bos lopen met die twee, maar ik moest een slot maken. Fijn dat je het met plezier gelezen hebt.

Bedankt voor je inzending! De eerste zin sleept de lezer gelijk mee in je verhaal. Je kiest voor een interessante setting en een origineel perspectief, een beetje absurdistisch ook door het perspectief. Je weet de sprookjesachtige sfeer goed neer te zetten door de beelden die je schetst. Ook je dialogen zijn sterk. Grote Broer, die meer weet van het leven en zijn Zus beschermt: lieflijk en grimmig tegelijk. De laatste onheilspellende zin is haast een anticlimax door de fatalistische berusting van de broer. Ook weer verrassend. We hebben nog 1 kleine suggestie tegen het einde. Als je ‘waarom opeten?’ weglaat, wordt het nog spannender. Je snapt als lezer best waarom Zusje benauwd is van schrik. Het is een heel geslaagd sprookje. Eigenlijk alleen jammer alleen van je titel, die we dan weer helemaal niet zo origineel vinden. Kun je daar nog iets anders voor bedenken?

Dag Lineke, ... bedankt voor je fijne en opbouwende reactie. :o Je hebt daarmee helemaal gelijk. Ik heb er nog eens over nagedacht en dit is het nu geworden: Wekelijkse schrijfopdracht # 165 - Het lot van de stroopwafel Broer en Zus stroopwafel zijn ontsnapt aan het bekende ronde blikje met foto’s van Gouda. Verbaasd lopen zij hand in hand door het sprookjesbos. ‘Wat is het hier anders’, zegt Zus. Broer knikt en zegt: ‘Heel anders, en het ruikt zo anders dan in het blikje.’ Zij kijken hun ogen uit. Grote bomen en kleine bomen, stekelige bomen en bomen met rode bolletjes en groene blaadjes en op de grond allemaal klein kruipsel. ‘Kijk, dat zijn insecten: wormen, torren en mieren.’ ‘Hoe weet jij dat, allemaal?’ Broer grijnst. ‘Och, zusje, je weet het of je weet het niet. Zo gaat dat in het stroopwafelleven.’ Ze lopen dieper het bos in en horen wat geschuifel en geroezemoes van konijntjes. Stroopwafels zijn zelf zo klein dat ze makkelijk in een konijnenhol kunnen kijken. ‘Oh… wat lief en wat veel’. Zus had bijna van plezier in haar handjes geklapt, maar dat ging niet want met een handje hield ze Broer stevig vast. Verder gaat hun zoektocht, zij zien vossen en horen vogels zingen. ‘Broer, hoe heten die’. ‘Dat weet ik niet hoor, ik ben ook maar een stroopwafel.’ ‘Ja, dat is waar, vind je dat niet jammer?’ ‘Nee hoor, wij stroopwafels moeten trots op ons zelf zijn.’ ‘Waarom?’ ‘Nou gewoon omdat we lekker zijn.’ ‘Hoe weet jij dat nou.’ ‘Let maar op.’ Broer kijkt nog eens goed rond en ziet dan een eekhoorn die net een boom in wil klimmen. ‘Hallo eekhoorn’, zegt Broer. ‘Mijn zusje en ik zijn stroopwafels. Hoe vind je ons?’ Eekhoorn lacht en zegt: ‘Als ik het niet dacht, jullie zijn om op te eten. Heerlijk!’ Zus krijgt het benauwd van schrik. Broer lacht haar vriendelijk toe en zegt: ‘Wees maar gerust, wij worden met smaak verorberd en hebben zo aan onze opdracht voldaan.’