Ja, zo zie ik het goed. Oké, starten maar. Rustig optrekken en rijden. Niet te hard. Nog een paar meter en dan moeten we stoppen voor het rode licht. Trap de rem in, nu. Shit. Ik vlieg tegen mijn borstkas en bij de tweede klap, vlieg ik door de voorruit het talud in en rol naar beneden. Voor me ligt een lijf. Dat is niet het mijne. ‘Ook te laat geremd?’ vraag ik. Het staat op en schopt me naar mijn auto waarin ik per toeval op mijn schoot beland. Gelukkig is niemand ernstig gewond geraakt. De auto is total loss, zei de man van de sleepdienst. Dat wordt naar huis lopen maar eerst moet ik even op adem komen. Geschrokken maar intact, loop ik onder mijn arm naar het café aan de overkant van de straat. Op het toilet zet ik mij op de wastafel. Ik was mijn handen en gooi een plens water in mijn gezicht. Mijn lijf, nog wat wankel en in de war, loopt zo terug het café in en vergeet zichzelf helemaal. Gelukkig brengt een aardige mevrouw mij weer terug naar mijn tafeltje waar een heerlijke kop koffie met een stroopwafel erbij voor me klaarstaat. Morgen maar weer met de bus, verzucht ik en besluit nog een kop koffie te drinken voordat ik huiswaarts keer. Daar wordt me toch alleen maar van alles naar mijn kop gegooid over vrouwen achter het stuur en wat dies meer zij. Weer krijg ik een stroopwafel maar deze stop ik in mijn tas. Wim vindt ze overheerlijk. Misschien helpt het hem kalmeren als hij verneemt van mijn brokken of toch niet? ‘Ober, mag ik een pils?’