"Jannie, ben je al klaar?" De dikke buik van Klaartje puilde over haar te korte rokje toen ze voorzichtig om het hoekje keek. Het was hetzelfde steegje als altijd, donker en stil. "Jannie, schiet nou eens op, ik krijg het allejesus koud hiero en het is nu mijn beurt." Ze had een stroopwafel meegenomen. Normaal was die nu al lang op. Met een pijnlijke trap tussen haar ribben liet het mormel weten dat hij weer wakker was en hongerig naar meer. Nog maar een paar weken, zei Klaartje tegen zichzelf in stilte. Dan was zij weer helemaal van zichzelf. "Ik voel me niet goed." De zachte stem van Jannie was bijna niet te verstaan. Resoluut stapte Klaartje de steeg in en met een paar passen was ze bij het einde gekomen. Jannie lag met haar rode jarretels, kokhalzend en happend naar adem, tussen de gebruikte naalden op de grond. "Is het slecht spul?" De lepel die we deelden zag er zwarter dan normaal uit. Dood door stroopwafels, was de uiteindelijke conclusie in het politierapport.