#163 Geen avondeten, geen toetje

‘Stijn, Frank, eten!’ Moeders stem evenaart Tina Turner als het gaat om volume. Er gebeurt bar weinig. Zouden ze soms weten dat we vandaag spruitjes eten? Ze doet nog een poging, de dubbele beglazing trilt zelfs een beetje. Nog steeds niets. Ze loopt naar binnen en pakt haar mobieltje. ‘Stijn, houd mijn hand vast!’ Frank reikt zijn hand uit naar zijn jongere broer. ‘Frank, snel, Ze is van kwaliteit ijs!’ Romy het Roomijsmonster heeft haar zoete klauwen om Stijns been geslagen en trekt hem langzaam naar zich toe. ‘Zoete kinderen.’ blubbert Romy. Frank rammelt in zijn broekzak en neemt een aansteker erbij. ‘Sinds wanneer rook je?’ ‘Geen tijd nu voor je moralistisch gezwets, hier!’ Frank geeft Stijn de aansteker die hem op zijn beurt aan steekt en de kleverige arm van Romy laat smelten. Hij valt met een smak op de grond. ‘Nu maken jullie me echt boos!’ Er verschijnen twee horentjes op haar hoofd en verandert van aardbeiensmaak naar stracciatella. ‘Zie nu maar eens te ontsnappen van mijn chocoladevlokken!’ De vlokken worden opgenomen door haar enorme massa en begint ze in een rap tempo uit haar horentjes te schieten. Frank kan Stijn nog net achter Romy’s IJscokar duwen. De deur staat open. ‘Snel, misschien heeft ze iets bruikbaars in haar kar liggen.’ ‘Nootjes?’ ‘Nee, we hebben niets om mee te schieten.’ ‘Euhm, cds van Le Chic en Boney M?’ ‘Disco? Is er echt niets bruikbaars?’ Stijn wijst in de hoek van de kar. ‘Uiteraard, je bent geniaal.’ Ze rennen buiten. Dankzij al die computerspelletjes weten ze de chocoladevlokken te ontwijken. Frank maakt een sliding en trekt de pin uit de brandblusser en laat de inhoud los op Romy. Die het begin uit te schreeuwen. ‘Nee!! Waarom had ik me ook aan de veiligheidsvoorschriften moeten houden?’ Ze horen hoe de zachte massa van Romy een hard substantie wordt. ‘Dit is maar tijdelijk! Zodra de zon doorkomt, ben ik zo weer de oude en kom ik terug voor jullie allebei.’ Moeder knalt met haar Landrover tegen Romy, die in duizenden gruzelementen breekt. ‘Jongens, hoe vaak heb ik nou gezegd, geen ijs voor etenstijd?’ Een uur later brak de zon inderdaad door. De gebroken stukjes ijs begonnen te smelten en langzaam kwam elk stukje weer bij elkaar. Echter vond de schrijver dit iets te veel op een scene uit Terminator 2 lijken. Dus Romy is gewoon dood.