Zodra ik hem zie word ik niet goed. Elke keer als hij in beeld komt lijkt hij er afgrijslijker uit te zien. Alles aan hem is lelijk en ik kan maar niet begrijpen waarom anderen hier geen last van lijken te hebben. Inmiddels heb ik wel een strategie ontwikkeld om hem te ontwijken maar eigenlijk moet ik de realiteit aanvaarden. Wat ik verzonnen heb is dat ik elke dag vijf minuten naar zijn foto kijk en dat steeds langer probeer vol te houden. Dat is vandaag jammerlijk mislukt. Ik ging gigantisch over mijn nek, al na twee minuten. Het is langer dan ik verwacht had maar ik denk niet dat ik het vol ga houden. Ik had me voorgenomen om nooit een verhaal of een gedicht over hem te schrijven. Ten eerste wist ik niet of ik het vol zou houden, zo lang aan hem denken, en ten tweede vind ik dat hij mijn tijd niet waard is. En toen las ik een schrijfopdracht, hoe ziet een monster er voor jou uit en schrijf er een kort verhaal over. Het monster dat ik voor me zie heeft een te groot pak aan en een rode stropdas om. Ik denk dat hij het liefst voorverpakte hamburgers eet en we weten allemaal waar hij woont. Hij heeft geen humor, hoewel er een belachelijke pluk ondefinieerbaar blond haar op zijn grote rode plofhoofd zit. Ik kan er niet om lachen, ik moet er om huilen en overgeven alsof ik net een baal haar uit het doucheputje heb getrokken.