#162 De stroopwafel

Over de boulevard banjerend, probeer ik de laatste zonnestralen van deze zomer op te vangen. Gezien de overbevolking op het strand hadden meer mensen die behoefte. Zon, strand, water en zand zijn de voorwaarden voor geliefden om om elkaar heen te draaien, alsof het de laatste gelegenheid is. Hoe zij vanavond huiswaarts keren, hangt af van hoe zij het recept van zo’n zonnige dag kunnen volgen. Aanvankelijk nog lelieblank liggen ze, met een tevreden blik, gezapig naast elkaar. De warmte en de zon moeten het werk doen, en hij wacht af of zij uiteindelijk zal zijn 'om in te bijten'. Met het verstrijken van de uren neemt de kracht van de zon toe. De lucht trilt boven de dampende lichamen, die regelmatig om hun as draaien, opdat beide zijden gelijkmatig zullen kleuren. Op zeker moment vinden ze de afstand te groot, wikkelen ze zich om elkaars lijf heen, en gaan strelend en minnend verder, alsof ze alleen op de wereld zijn. Hoe zij zich ook keren, op of onder elkaar, of naast elkaar,…alle zijden veranderen gelijkmatig van kleur. Ze plakken aan elkaar vast, bijeengehouden door een druipende zweetlaag. Plotseling, als gestoken door een wesp, springen zij op, kijken elkaar aan en doen een stapje achteruit. De druppels, die hen eerst deden vastplakken, verkleuren het zand bij hun voeten. Dan rennen ze los van elkaar naar de branding, nemen een duik en komen proestend ineengestrengeld weer boven. Weer plakken ze tegen elkaar aan, maar de druipende vloeistof tussen hen in is nu geen reden om een stap achteruit te doen. Hun verkleuring geeft aan dat de tijd om is. Je ziet hem denken: ‘Zij is om in te bijten.’ Ik loop na het strand, voordat ik huiswaarts keer, nog even over de braderie. Een welriekende geur bereikt mijn neus. Met gesloten ogen probeer ik de herinnering boven te halen en zet gretig mijn tanden in de verse stroopwafel. 'Mmm, om in te bijten...'