Ik vertel u, de ultieme stroopwafel bestaat uit twee veerkrachtige samengeknepen koeken, rondgevormd met daartussen een bruin goedje zo vloeibaar als de temperatuur waarin ze voorgeschoteld wordt. Ja, ik zeg ‘ze’, een stroopwafel is ongetwijfeld vrouwelijk patisserie. Wanneer je de koeken, die in de perfecte omstandigheden flexibel zijn, met je vingers een beetje van elkaar trekt kun je er met je tong tussen slieren. De stroop wordt dan warm en vloeibaar om uiteindelijk gemengd met speeksel naar binnen te glijden. Als je geluk hebt kun je als de koek op is nog wat stroop uit je gezicht likken. Als kind deed ik dit graag en hartstochtelijk. Ik ben opgegroeid in Dreumel, een dorp in het Land van Maas en Waal. Samen met mijn moeder haalde ik op woensdagen een pond verse wafels op de markt in Tiel. Daarvoor moest ik anderhalf uur lopen, dat had ik er graag voor over. Mijn vader vroeg of ik die stroopwafels niet wat genderneutraler kon eten. Om zijn wens kracht bij te zetten vatte hij zijn klotenpijp in de hand. Hij is dijkwachter, het ding wijkt niet van zijn zijde. Dagelijks loopt hij ermee over de Waaldijk. In 1781 is er een dijkdoorbraak geweest en hij is bang dat het weer gebeurt. Stroopwafels vind ik nog steeds onweerstaanbaar. Als u het niet erg vindt leg ik deze eerst even in de ijskast om hard te worden. Daarna snijd ik haar in onzijdige vierkantjes. Dat eet smakelijker.