U kent me wel. Ik ben Eugénie, een etalagepop. Ik ben werkzaam in de etalage van een groot Nederlands modeketen op de Meir in Antwerpen. Ik heb hier op SOL al enkele gedachten over mijn bestaan met U gedeeld. Vandaag heeft de etaleur van mij een mooie blondine gemaakt. In de blonde pruik stak hij een groen strikje hetgeen me een schalks uitzicht geeft. Een elegant wit jurkje omhult mijn perfect gevormd lichaam. Een dun groen ceintuurtje onderlijnt mijn wespentaille en mijn voeten steken in sandaaltjes met dezelfde tint. Ik zit op een wankel tuinstoeltje aan een krakemikkig oud tafeltje en staar met mijn blauwe ronde poppenogen naar de winkelende massa. Ik zit liever wat comfortabeler. Maar ja, ik heb niets te zeggen. Ik kan het ook niet. Mijn poppenkop is hol, evenals mijn lichaam. Soms staan er enkele kooplustigen stil. Ze bewonderen mijn outfit. Totdat hun oog op het prijskaartje valt. Dan verschijnt er een frons tussen hun wenkbrauwen, wordt er zoiets gemompeld als: 'belachelijk, zo veel geld voor zo'n lapje stof'' en kuiert men verder. Dan heeft mijn missie gefaald. Toch heb ik al een jonge vrouw voorbij zien wandelen met “mijn” wit jurkje aan. Het stond haar goed, alhoewel ze natuurlijk niet mijn perfect figuur had met mijn onwaarschijnlijk lange goedgevormde benen. Er is vandaag iets uitzonderlijks aan de hand. Ik vermoed dat men in het pand hiernaast stroopwafels voor het goede doel verkoopt. Doorgaans zijn het suikerwafels die men daar aan de man brengt. De stroopwafels ruiken heel anders. Stroperig. En zoals mensen er uitzien met die monden vol stroopwafel. En hoe ze er met hun mond aan trekken om er een stukje van af te happen. Het is niet om aan te zien. Ik wil het niet meer aanzien, maar ik heb geen oogleden om mijn ogen te sluiten. Ik heb wel een geheim wapen. Dat ga ik gebruiken. Ik stuur een gedachte naar de etaleur: “Breng mij een donkere zonnebril. Zet mij een zonnebril op mijn neus.” En ja, het helpt. Heerlijk. Leuk dat die zonnebril een groen montuur heeft!