# 162 Amahorum

Amahorum Sinds ons dorp een bedevaartsoord is geworden ben ik beste maatjes met pastoor. Wij zijn buren en wonen pal tegenover de kerk. Onze groentetuinen grenzen aan elkaar en vooral ’s zomers treffen we elkaar daar regelmatig. Niet zelden eindigt zo’n ontmoeting pas als we vrolijk een van zijn voortreffelijke miswijnen hebben geprobeerd en goed bevonden. Enkele jaren geleden was Frans, zo heet pastoor, langdurig depressief. Hij twijfelde aan zijn geloof in God en aan de hele liturgische poppenkast. Wat hem vooral dwars zat, was de achteruitgang van het kerkbezoek. Hij miste de erkenning van de gelovigen. Toen wij eens bij een glas wijn kwamen te spreken over dat teruglopende misbezoek, bracht ik hem op het idee eens iets rigoureus, spraakmakend te veranderen in de kerkbeleving. 'Neem bijvoorbeeld die hosties die jullie uitdelen’, zei ik, ‘die hebben toch smaak noch kraak. Die plakken aan je verhemelte en moet je met een vinger lospeuteren. Dat kan toch anders. Waarom zou je daar geen lekkernij van maken? Een stroopwafel bijvoorbeeld.’ Daar ging Frans een licht op. ‘Eureka’, zei hij en de volgende dag gingen we samen naar Tjeu Dumoulin, de plaatselijk bakker, om onze plannen te bespreken. Twee maanden later had Tjeu een product ontwikkeld om je vingers bij af te likken. Een stroopwafel ter grootte van een twee-euro-muntstuk, niet dikker dan drie millimeter, gevuld met appel-perenstroop, verrijkt met een snufje zout en kaneel. Met Kerstmis, tijdens de druk bezochte nachtmis, werd de nieuwe hostie plechtig ingewijd. Tijdens de preek stond pastoor Frans langdurig stil bij deze vernieuwing van de eucharistieviering. De gelovigen reageerden enthousiast. Er werd zelfs voor het eerst in deze kerk geapplaudisseerd. Daarna ging alles razendsnel. Het Limburgs Dagblad en het Limburg journaal kregen er lucht van en heel Limburg wilde die wafels wel eens proeven. De bakker kon de vraag amper aan. Hij verkocht de mini koekjes ook in eigen winkel; gezegend en wel. Ons dorp ligt op het hoogste punt van het plateau van Margraten, aan de Mergellandroute. Toen Tjeus neef Tom met zijn wielerploeg eens langs fietste en bij zijn oom stopte om de gezegende koekjes te proeven, werden daar foto’s en films van gemaakt. Een promotie die zijn weerga niet kent. Tom Dumoulin boekte daarna succes op succes en dat werd toegeschreven aan de gezegende koekjes van pastoor Frans. Weken voor de Amstel Goldrace is het een heksenketel in ons dorp. Alle wielerploegen willen die stroopwafels om hun renners tijdens de rit te foerageren. Laatst vroeg ik Frans waarom hij niet meer het gebruikelijke ‘lichaam van Christus’ zei bij het uitdelen van de hosties, maar in plaats daarvan het Latijnse amahorum. ‘Dat is geen Latijn’ zei hij, ‘ dat woord heb ik verzonnen en betekent gewoon ‘ammehoela’.