# 160 Zomaar, ergens op een terras.

Slecht gesmeerde wieltjes, dacht ik. De vrouw die het winkelwagentje voor zich uit duwde, leek het geluid niet te storen. Misschien had ze zich er ooit aan geërgerd, maar was dat ongenoegen in de loop der tijd gesleten en was ze zelfs gehecht geraakt aan het snerpende gepiep. Het deed de mensen opkijken en vestigde de aandacht op het karretje, de lading en haar. 'Gek mens,' zei Richard. Hij keek me aan, glimlachte en stootte de rook van zijn Gauloise door zijn neusgaten naar buiten. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. 'Niet dan?' zei hij. 'Toch volslagen geschift, man.' 'Het is de weduwe van Muti,' zei ik. 'Van Muti? De Albanees?' Ik knikte. 'Die jij vier jaar geleden...?' begon hij en zweeg toen ik een kappende beweging maakte met mijn hand en met mijn hoofd knikte naar het tafeltje naast ons. 'Die ja,' zei ik. 'Maar dat was toen toch een lekker wijf? Moet je nu zien. Hield ze zoveel van hem? Ik bedoel, het is een hard volk. Ook de vrouwen. Niet het soort dat meteen doordraait als hun man...verdwijnt.' Hij knipoogde. 'Nee,' zei ik, 'maar ze hadden nog zes dochters in Tirana. De oudste was elf. Nadat Muti...verdwenen was, zijn ook de dochters verdwenen.' 'Jij?' Hij leunde iets achterover en kneep zijn ogen vragend samen. 'Nee, zijn eigen clan. Waarschijnlijk omdat ze dachten dat hij er met het geld vandoor is gegaan.' 'Shit happens.' Hij haalde zijn schouders op en wenkte naar de serveerster. Ze ging weer naar binnen, zonder hem te zien. 'Kutwijf,' mompelde hij. 'Maar vandaar dus die zes koppen van etalagepoppen in haar wagentje.' Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Ik denk het.' 'Nou ja, nu over volgende week maandag.' Hij schoof een dikke envelop over het tafeltje naar me toe. 'Foto zit er ook in, mocht die nodig zijn'. Hij lachte. 'Maar Artur ken je wel. Maandag rond elf uur komt ie aan bij Krasnapolsky. We hebben liever niet dat hij naar binnen gaat.' Hij stond op en gaf me een klap op de schouder. 'Of hij een vrouw en kinderen heeft, weet ik niet,' zei hij toen hij zich omdraaide en wegliep. Ik bestelde nog een espresso en rekende af. Toen ik me een uur later losmaakte van de stoel dacht ik een piepend geluid te horen, ergens laag vanuit mijn rug. Alsof ik een gigantische rugzak droeg, gevuld met ontelbare hoofden van etalagepoppen. (Jawel. Alter ego weer van stal gehaald. Zie http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… en voorafgaande pulp)