Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 160 Zomaar, ergens op een terras.

Slecht gesmeerde wieltjes, dacht ik. De vrouw die het winkelwagentje voor zich uit duwde, leek het geluid niet te storen. Misschien had ze zich er ooit aan geërgerd, maar was dat ongenoegen in de loop der tijd gesleten en was ze zelfs gehecht geraakt aan het snerpende gepiep. Het deed de mensen opkijken en vestigde de aandacht op het karretje, de lading en haar. 'Gek mens,' zei Richard. Hij keek me aan, glimlachte en stootte de rook van zijn Gauloise door zijn neusgaten naar buiten. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. 'Niet dan?' zei hij. 'Toch volslagen geschift, man.' 'Het is de weduwe van Muti,' zei ik. 'Van Muti? De Albanees?' Ik knikte. 'Die jij vier jaar geleden...?' begon hij en zweeg toen ik een kappende beweging maakte met mijn hand en met mijn hoofd knikte naar het tafeltje naast ons. 'Die ja,' zei ik. 'Maar dat was toen toch een lekker wijf? Moet je nu zien. Hield ze zoveel van hem? Ik bedoel, het is een hard volk. Ook de vrouwen. Niet het soort dat meteen doordraait als hun man...verdwijnt.' Hij knipoogde. 'Nee,' zei ik, 'maar ze hadden nog zes dochters in Tirana. De oudste was elf. Nadat Muti...verdwenen was, zijn ook de dochters verdwenen.' 'Jij?' Hij leunde iets achterover en kneep zijn ogen vragend samen. 'Nee, zijn eigen clan. Waarschijnlijk omdat ze dachten dat hij er met het geld vandoor is gegaan.' 'Shit happens.' Hij haalde zijn schouders op en wenkte naar de serveerster. Ze ging weer naar binnen, zonder hem te zien. 'Kutwijf,' mompelde hij. 'Maar vandaar dus die zes koppen van etalagepoppen in haar wagentje.' Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Ik denk het.' 'Nou ja, nu over volgende week maandag.' Hij schoof een dikke envelop over het tafeltje naar me toe. 'Foto zit er ook in, mocht die nodig zijn'. Hij lachte. 'Maar Artur ken je wel. Maandag rond elf uur komt ie aan bij Krasnapolsky. We hebben liever niet dat hij naar binnen gaat.' Hij stond op en gaf me een klap op de schouder. 'Of hij een vrouw en kinderen heeft, weet ik niet,' zei hij toen hij zich omdraaide en wegliep. Ik bestelde nog een espresso en rekende af. Toen ik me een uur later losmaakte van de stoel dacht ik een piepend geluid te horen, ergens laag vanuit mijn rug. Alsof ik een gigantische rugzak droeg, gevuld met ontelbare hoofden van etalagepoppen. (Jawel. Alter ego weer van stal gehaald. Zie http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke… en voorafgaande pulp)

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed stukje, Angus. Zelfs de grootste schurken hebben soms last van iets van 'een geweten'. Mooi beeld van die aan lager wal geraakte vrouw met haar bezit in een winkelwagentje.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Angus, Complete scene, alle ingrediënten voor de fictionele droom zijn er - de lezer schuift zo aan. Goed. technisch dingetje 'Waarschijnlijk omdat ze dachten dat hij' - 'waarschijnlijk dachten ze dat' is genoeg in de context vh verhaal.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed verhaal! Vet hoe het perspectief van onbegrip zich verplaatst naar een verbluffend plot. Ik vind jouw stijl en fantasie zeer aansprekend.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor je reactie, janp.
technisch dingetje 'Waarschijnlijk omdat ze dachten dat hij' - 'waarschijnlijk dachten ze dat' is genoeg in de context vh verhaal.
Soms bekruipt me het gevoel dat je iets te technisch leest. Het maakt onderdeel uit van een dialoog. Bij een personage - al dan niet als mijn alter ego - mag je niet verwachten dat hij zijn woorden afmeet aan de context van het verhaal. Dat zou de fictionele droom ernstig verstoren.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je, Dos. Gruwen en aantrekkingskracht liggen volgens mij dicht bij elkaar. The Godfather, Scarface, Breaking Bad, The Sopranos; allemaal gevuld met 'gruwelijke' personages. Maar mateloos populair. Wellicht omdat diep binnen een vonkje zit dat droomt van macht en onaangepast gedrag. Frans de Waal en zijn blik op moraliteit zijn wat dat betreft wellicht verhelderend.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben gek op je alter ego,
Ik ook 8)
haal hem maar vaak uit de kast
Ja maar, het is toch zeker geen ... :confused: Dank voor je reactie, Nancy.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je voor je stimulerende reactie, mijbogert. Dat maakt mijn dag goed als iemand schrijft een stijl herkend en gewaardeerd wordt.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor je waardering voor de dialoog, Dekmantel. De ultieme uitdaging voor een schrijver wat mij betreft; een natuurlijke dialoog.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Typisch Amsterdams terras, de serveerster die hem niet wil zien, Krasnapolsky een prima locatie n deze scene, ik reed er gisteren nog langs. Een mooi stuk tekst in jouw stijl, jouw stem hoor ik als ik het lees. Goed neergezet in sfeer, prettige dialogen, duistere personages.

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zomaar ... tussen neus en lippen door ... koele, ongevoelige dialoog, weinig woorden, veelzeggende gebaren die zelfs niet hoeven geschreven zijn. Een vroegere afrekening ... het alter is nog steeds bikkelhard, en ik zie hem nog altijd met zijn dure pak en schoenen. Ook nu zal hij het klaren. Een man doden is een ding, kinderen raken gaan niet in zijn kouwe kleren zitten. Na een tijdje afwezig te zijn geweest, is je alter ego weer in actie gekomen. Denderend! }) Maarre, Na het betalen nog een uur aan je espressootje drinken?!

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Koelbloedig zoals we je alter ego beginnen te leren kennen. Levert vermakelijke verhalen op waarvan ik hoop dat ze niemand inspireren....goed geschreven weer. Bedankt voor je geweldige bijdrage.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat alter ego van jou, waar haal je hem toch vandaan? Ook dit keer een strak geschreven duister verhaal. Je alter ego krijgt een extra dimensie doordat hij ergens toch ook nog een zacht plekje heeft: niet helemaal een psychopaat, dus. Dat maakt hem interessant. Ik ben benieuwd of dit trekje hem bij de volgende opdrachten opgaat breken. Op een punt was ik even de draad kwijt. Twee 'hij-en', wie is hier aan het woord: ['Kutwijf,' mompelde hij. 'Maar vandaar dus die zes koppen van etalagepoppen in haar wagentje.'] en ook vlak daarna had ik het even lastig.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Angus, best een eng type, die je wel heel treffend neerschrijft, met een dialoog die staat als een huis! In één woord ge-wel-dig! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Angus, ... wat een boeiend verhaal. Geweldig neergezet. Vooral dat piepende geluid laag in je rug; menselijk. Ik hoor het voorlezen door Nico Dijkshoorn.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wel geinig. Dat hotel Krasnapolsky dient zich dan ook weer volstrekt autonoom aan. Dank voor je reactie, maddbrug.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Maarre, Na het betalen nog een uur aan je espressootje drinken?!
Ik vermoed dat hij tijd en omgeving uit het oog verloor. Dank voor je reactie, marlie.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Koelbloedig zoals we je alter ego beginnen te leren kennen.
Zou maar net kunnen dat hij zich zelf probeert te leren kennen. Dank voor je reactie, i-Kat.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Op een punt was ik even de draad kwijt. Twee 'hij-en', wie is hier aan het woord: ['Kutwijf,' mompelde hij. 'Maar vandaar dus die zes koppen van etalagepoppen in haar wagentje.'] en ook vlak daarna had ik het even lastig.
Misschien had dat wat betreft opmaak inderdaad iets duidelijker gekund. Ik neem het mee voor een volgende. Dank voor je reactie, marceline.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor je reactie, Riny. Nu moet ik wel zeggen, dat ik helemaal niets op heb met het gebrabbel van Nico Dijkshoorn. Maar dat is puur persoonlijk uiteraard.