# 159 Verlossende verlichting

In paniek denkt Mette dat ze blind is geworden. Ze knippert met haar ogen, omdat ze zeker wil weten of ze open zijn. Het is en blijft pikdonker. Koude rillingen lopen over haar rug. Ze vraagt zich af of ze wel echt wakker is en blijft een moment roerloos zitten. Dan probeert ze op te staan en voelt ineens een stenen vloer waar ze haar matras had verwacht. Ze voelt haar hart in haar keel kloppen. ‘Waar ben ik,’ zegt ze hardop. Terwijl ze intuïtief al weet dat ze alleen van zichzelf een antwoord kan krijgen. Met haar handen schuift ze over de stenen vloer en probeert de structuur ervan te herleiden naar iets wat zij herkent. Haar zintuigen staan op scherp. Een muffe geur die in de ruimte hangt herkent ze als een echte kelderlucht. Ze fronst haar wenkbrauwen en snapt niet hoe zij in een kelder is terechtgekomen en er ook nog in heeft geslapen. Ineens realiseert zij zich waar ze is. Niet dat ze nu weet hoe zij er is gekomen, maar wel dat het een ruimte moet zijn in het kasteel waar ze een rondleiding hadden. Samen met haar vriendinnen. ‘Proost…, nog een cadeautje voor je verjaardag,’ hadden ze gezegd. Met haar handen voor zich uitgestoken schuifelt ze door de ruimte en vindt dat de vermoedelijk grap nu lang genoeg heeft geduurd. Betast de muur, zoekt een uitgang, maar voelt slechts de grove structuur van stenen. Een spinnenangst blijkt zich plotsklaps te ontwikkelen. Ze laat zich snel op de grond zakken. Voordat ze om hulp wil gaan roepen, voelt ze ineens een gat in de grond en kruipt er voorzichtig in. Ze glijdt naar een diepte die oneindig lijkt. Dan ziet ze het verlichte groene bordje en een wapperend beschreven A-4tje, Gefeliciteerd! De Feestcommissie.