# 159 : Honneponneke

Ik word wakker omdat ik het gevoel had in de diepte te vallen. Verdwaasd ga ik recht zitten. Het is aardedonker en ik heb het koud en draag enkel een katoenen gewaad. Gedurende enkele minuten probeer ik te vatten wat er is gebeurd. Ik probeer zo weinig mogelijk te ademen, want er hangt een misselijkmakende geur. En ik hoor niets, behalve mezelf. Mijn haren staan recht op mijn armen en in mijn nek. Met mijn vingers voel ik een gleuf aan de rand van het stenen oppervlak waarop ik zit. De offertafel ! Dat is het laatste wat ik me van de bizarre rondleiding herinner. Ik ga staan en voel met mijn blote voeten de ijzig koude natte stenen. Ik tast langs de kille muren en probeer me te oriënteren. Ik hoor iets langs me heen bewegen, een stille windverplaatsing gevolgd door een piepende lang gerekte kreet. Een vleermuis! Met groeiende paniek zoek ik een uitweg langs de wand. Nog één en nog één ! Plots duwt iemand op mijn schouder en zegt dwingend: 'liggen!' Een hele zwerm vleermuizen vliegt krijsend over me heen. Een gil ontsnapt me en schuurt mijn verkrampte stembanden. Kort daarna klinkt aanmoedigend :'Ga nu, volg de vleermuizen.' 'Waarom? Naar waar?' vraag ik hees en instinctief gehoorzaam ik. 'Naar buiten' klinkt de mannenstem. Zo snel mogelijk schuifel ik verder. Struikelend en tastend volg ik de geur van frisse lucht tot ik een keldergat vind waar ik door kan. 'Dank je. Wie ben je ?' vraag ik in het schemerdonker zonder dat ik iemand zie. 'Herken je mijn stem niet meer, Honneponneke?' 'Vader ? Maar ...' 'Ga nu, vlug !' 'En jij ?' 'Haast je nu!' Ik klim onhandig naar buiten. 'Sneller!' Zonder omkijken loop ik snikkend naar de poort. 'Ik wacht op je tot jouw tijd gekomen zal zijn.'