#159 Spookverhaal

Langzaam wordt Sara wakker. Een weeïge lucht dringt haar neus binnen. Ze knippert met haar ogen om te zien waar ze is. Het is aarde donker. Zo ruikt het ook. Naar aarde met iets ondefinieerbaars.. Ze komt een beetje omhoog en steunt met haar handen op de grond. Ze gaat met haar vingers de natte, koude grond af. Ze voelt iets harigs, hoort een kleine piep en trekt dan gauw haar hand terug. Oké denkt ze, nu niet in paniek raken.. gewoon doorademen. Wat het ook is, het is kleiner dan mij. Zichzelf moed in pratend schuifelt ze voetje voor voetje naar rechts. Er glipt iets langs haar benen. Sara geeft een hoge gil, springt gauw opzij en stoot met haar schouder tegen een muur. Auw ‘’,dat is ruw, maar algauw hersteld ze zich. Dit is hoopvol.“Waar muren zijn en grond is vast ergens een deur’’ mompelt ze. Voorzichtig schuifelt ze de muur langs. Ze voelt grote blokken steen die allemaal even nat en glibberig aanvoelen. Ondertussen hoort ze steeds meer geritsel en kleine piepjes. Sara begint ondanks de koude te zweten. Haar gedachten over het hoe en waarom blokkeert ze. Ze wil hier uit en wel zo snel mogelijk. De geuren die ze ruikt beginnen haar steeds meer te dagen. Sara wel bedenken wat hier allemaal rondscharrelt. Er loopt een rilling over haar rug. Ze schuifelt verder met haar handen lichtjes over de harde blokken steen. Na een paar meter vindt ze eindelijk de deur, vlug geeft Sara een ruk aan de metalen ring.. Ze vliegt bijna de ruimte uit en knalt weer tegen steen op. Maar nu voelt ze direct dat het traptreden zijn. Met haar handen op de treden rent ze de trap op. Bovenaan gekomen voelt ze een hendel, rukt deze eraf en staat buiten.