# 158 De vondst

Het vocht op het gras nestelt zich in de plooien van zijn versleten overjas als hij gaat liggen. De natuur is zijn slaapkamer, de maan zijn gezelschap. Hij sluit de ogen en strekt zijn armen uit naar de struiken naast hem, onder laaghangende takken krabben zijn nagels doorheen gevallen gebladerte. Ze raken iets hards en kouds. Hij stopt, tast dan aarzelend verder en voelt een kromming. Rollend op zijn kant, knijpt hij de ogen samen om het voorwerp te bepalen. Een tas of zo. Hij haalt diep adem. Twee dagen eerder botste hij bij een krantenwinkel tegen een sandwichbord op. De krantenkop erop blokletterde Urne ontvreemd uit het Nationaal Museum. ‘Hier heb ik je.’ In een haal trekt hij het handvat naar zich toe. Een donker koffertje in hard plastic, geen kras te bespeuren. De maneschijn valt op enkele slijtageplekken. Stickers noch labels. Naamloos. Vol verwachting veegt hij aarde en blaadjes weg. Hij zet het rechtop, binnenin valt iets tegen de wand aan. Aan slapen denkt hij niet meer. Zijn vingers trillen, het schuifslot is stroef. Beloning gegarandeerd. Hij veegt zijn handen droog en probeert opnieuw. Klik. Even blijven zijn handpalmen rusten op het deksel. Nu dan. De binnenkant van het koffertje ontrafelt een kluwen van geuren. Aarde, stof en nog wat. Iets ondefinieerbaars. Onwerkelijk. De urne. Zijn adem hapert, rillingen kruipen over zijn lichaam. Albast van … hoe oud wel? Zijn vingers glijden langs gebogen lijnen. Symbolen. Afbeeldingen. Zijn ogen vestigen zich op het deksel. ‘Doe open,' straalt het uit. De nieuwsgierigheid wint het. Hij draait het los en gluurt in de urne. Waarom zo zenuwachtig? Hij trekt zich terug, zijn handen verkrampt om de dodenkruik. Schade en openen vermijden. Zijn laatste gedachte zakt weg als de inhoud omhoog zweeft en in steeds kleiner wordende cirkels om hem heen draait.