#158 de koffer

De lucht is bezwangerd van de geur van zomerse regenbuien. Het is een druilerige dag. Met tussenpozen vallen dikke druppels neer op de naar water snakkende bodem. Een pad voert langs een dicht bosperceel met hoge loofbomen. Onder de warme zonnestralen droogt het mulle zandpad weer snel. Na een scherpe bocht gaat het pad verder tussen de rand van het dichtbeboste woud en een sloot. Het water gaat schuil onder welig tierend kroos. Het riet onttrekt het water aan het oog en brengt na elk zuchtje wind een zacht ruisen voort. Halverwege het pad zit, ineengedoken, een sjofel geklede man, in een versleten, zwarte hoodie, op zijn knieën. De zwarte gympen aan zijn voeten zijn drijfnat. Een oude koffer, die voor hem ligt, heeft zichtbaar de tand des tijds doorstaan. Zijn duimen klikken de sloten open. Het deksel met één hand omhoog houdend tast hij met zijn andere hand eronder. Met een trage beweging haalt hij een oranje koord en een plastic supermarkttas tevoorschijn, waarin de contouren van een stuk dik touw in de vorm van cirkels te onderscheiden zijn. Hij werpt nog een blik in de koffer, gooit het deksel dicht en bindt er het dikke oranje koord omheen. Moeizaam komt hij overeind, kijkt schielijk rond en na een stevige trap belandt de koffer tussen het riet, bijna in de sloot. Met zijn hoodie ver over zijn ogen getrokken en de plastic tas bungelend aan een hand, verdwijnt hij in de duisternis van het dichtbegroeide loofbos. Een paar weken later start Mirthe in alle vroegte, als de ochtendmist nog boven de weilanden hangt, op het pad haar hardlooprondje. Met om haar slanke heupen een rode hoodie en rode hardloopschoenen aan haar voeten, is zij goed zichtbaar voor tegenliggers. Snel heeft zij haar ritme te pakken. Dan, als door een bliksemschicht getroffen, staat zij stil. Zij loopt richting de sloot. Even later bungelt een oude smoezelige koffer, met een vies oranje koord, aan haar hand. De roestige sloten gaan makkelijk open. Een muffe geur stijgt op. Zonder na te denken werpt zij een blik in de koffer, grijpt erin en… Verbouwereerd leest zij een geplastificeerde briefje in haar hand.