Ik maakte de koffer open. Het eerste wat ik zag, was een jongetje dat heel onbevangen door de kamer heen banjerde. Lego, Donald Ducks, pannenkoeken. Lichte herinneringen, die konden het gewicht van de koffer niet verklaren. Ik zag ook gesprekken aan ontbijttafels, journaaluitzendingen, een volwassenenwereld die langzaam in een jongenskoppie doordrong. Het was allemaal iets donkerder, iets zwaarder, maar nog steeds goed hanteerbaar. Daarna zag ik de angst, het wegduiken in de schuilkelder, het niet over straat durven, de knallen, soms heel dichtbij, het huilen van moeder. Ik zag de honger, de brandende zon, het uitgemergelde vee, de hoop - of was het toch eigenlijk wanhoop - als er een vrachtwagen met voedsel kwam. Ik zag het zweet, de kille grijns, de lange rijen met leeftijdgenoten, de korte pauzes, de trog met smakeloos voedsel, de dubbeltjes die je kreeg als loon. En ik was verbijsterd. Hoe kwam dit allemaal in mijn koffer? Waarom sleepte ik dit als ballast mee? Ik had dit allemaal toch niet meegemaakt. Mijn leven was toch rijk en zorgeloos, ik had alleen maar wat vage noties van oorlog en kinderarbeid en hongersnood. Ik kon toch niet weten hoe dat er allemaal uitzag. En waar waren de vrienden, de lol, de films, de avonden doorzakken? Die hoorden toch ook bij mijn herinneringen. Waar waren ze dan? Ik keek nog een keer speurend in de koffer. Niets. Zou die gewoon te vol zijn? Kon er niets meer bij? Ik moest van die koffer af. Ik slingerde hem in de richting van de sloot. Ik ging rechtop staan, geen gebogen rug meer. Ik kon de wereld weer zien. De wereld kon mij weer zien. Ik zou lichter en positiever zijn zonder al die bagage. En vriendelijker.