# 158 In een Cadillac convertible

Ik remde, schakelde in zijn achteruit en reed terug, tot bij de oude moerascipres. De koffer leunde schuin tegen de stam, alsof hij op me wachtte en er op rekende dat ik hem herkende, zoveel jaren later. Toen leunde er een man tegen de boom, met een koffer. Allebei met een huid die getekend leek door een lange reis. Bedekt met stof, opgeworpen door auto's bestuurd door diegenen die niet wensten te stoppen voor een roodhuid. Ik remde, schakelde in zijn achteruit en reed terug, tot bij de moerascipres. Ik vroeg naar zijn bestemming. Hij lachte en wees naar de horizon. Zelfs van een afstand werden zijn woorden gedragen door een vage geur van grazige weiden, de vacht van bizons, koele bergmeren en gelooid leer. Hij stapte uit de schaduw, smeet de koffer op de achterbank alsof die net zo weinig woog als de lichte hazelnootkleurige irissen die me mild monsterden terwijl hij instapte. De weg was in die jaren nog slechter onderhouden dan nu. Toen ik optrok en de Cadillac door een diepe kuil schokte, vertelden twee doffe klikken dat de sloten van de koffer open waren gesprongen. Weer was er die geur. Maar nu veel sterker. Ik zei niets en hij zweeg. En samen reden we honderden kilometers, zonder woorden, zonder kuilen, maar ik zag een nog ongerept land vol geschiedenis en verhalen als in een droom aan me voorbijtrekken. Tot de stank van de stad zich aandiende. De koffer klapte dicht. Ik remde. Hij knikte, stapte uit, pakte zijn koffer en liep het grasland in, zonder zich om te draaien. Vanaf de heuvel naderde een kudde mustangs in een galop met het ritme van een eeuwigdurende hartslag. Samen verdwenen ze in de avondschemering. Ik rij nu, met de koffer wijd open naast me. Al jaren.