Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 158 - Waar vergat je mij?

1 September 2017 - 14:13
Ik val op mijn knieën en onder voortjagende wolken open ik met bevende vingers de sloten van de koffer. Wolvinnenmelk klotst blauwwit op. De sloten branden in mijn handen door het verbreken van haar levensbanden. De energie die vrijkomt is als een lichtexplosie; ik kan mij nog even koesteren in haar warmte. Kleuren, die mij plagerig kussen, spelen tikkertje voordat zij verdwijnen in het afdak van de tijd. Op de melk drijft een engeltje. Ik vis haar eruit en lik haar schoon. Haar gazen vleugeltjes trillen na als zij tegen mij begint te praten. ‘Kindlief, ik heb van je gehouden, je was mijn oudste. Iedere nacht kwam ik bij je langs en streek over je gouden haren. Mijn lendenen werden jachtig na jou te hebben gedragen en ik ging de verre wolken achterna. Ik kende mannen op mijn reis die ik meer dan andere beminde. Jouw broers en zussen liet ik bij hen achter. Ik baarde wellicht wel zeven kinderen; ze zijn van parelmoer of albastzwart en ik herinner er mij een van groene toermalijn. Naarmate ik ouder werd, verloor ik mijn vaardigheden en keerde terug naar de wieg van mijn eerstgeborene. Met jou is alles begonnen. Huil niet mijn kind, ik ga je slechts voor.’ Mijn handen zoeken naar madeliefjes die ik pluk op lange steeltjes. Ik rijg ze aaneen en leg mijn bloemenslinger over haar witte gezichtje. Toevoeging: Elyse van der Roer, Johan Redant - een fameuze Belgische schrijver die niet meer op Sol is - en ik schreven samen een tekst. Elyse begon, ik schreef verder (het stuk hierboven) en Johan sloot af. Het werd een tekst die ik koester en mij tot nu toe ontroert. Het was kort na het overlijden van mijn moeder. Ik schreef over haar.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 September 2017 - 15:48
Mili, je laat me herinneren dat ik nog wat meer over goden en godinnen moet lezen. De aandacht die ik hen moet schenken raakt een beetje in de vergetelheid omdat ik in de ban ben van Jitzak. Jouw verhaal hier gaat over lieve godinnetjes? of raak ik nu zo langzamerhand het spoor helemaal bijster? Je hebt het lief geschreven.

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
1 September 2017 - 17:55
Ik lees liefde maar vooral veel verdriet. Ik ben te moe en te verjitzakt om het helemaal te kunnen volgen. Ik kom van de week nog een keer lezen als ik weer fris ben :{}

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 September 2017 - 18:08
Mili, prachtige tekst, mooi poëtisch. Raakte mij zeer, maar kan het niet doorgronden...nog niet :o Groet Connie :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 September 2017 - 18:17
Een prachtig schilderij :nod: . Wat de kunstenaar er precies mee bedoelt vind ik dan minder belangrijk.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 September 2017 - 20:36
@Riny, 'Jitzak' heeft je bereikt, zich losgewrikt uit je onwillige winkelwagentje? Top. Raak niet in de ban van hem; hij weet menig vrouw te boeien. ;) Ik heb een toevoeging geplaatst. De tekst hierboven is van een ander gehalte dan je in mijn boek zult lezen. Geen godinnen, hoewel ... mijn moeder. @Nancy, je gaat de Van Dale halen. Een nieuw werkwoord ontsproot aan je bijzondere brein. Verjitzakt in plaats van versjichterd. Ik ga het van nu af aan zeggen. Als iemand mij vraagt: 'Hoe gaat het met je?' antwoord ik: 'Verjitzakt.' Tot nu toe zei ik altijd: 'Anders.' Merci voor deze prachtige trouvaille. @Connie, dank je. Ik hoop dat ik het door de toevoeging meer heb kunnen duiden. En dat het je raakt is voor mij meer dan voldoende. @Stella, een even aparte reactie als jij apart bent. :nod: Merci!

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 September 2017 - 20:51
Mili wat een lief gevoelig verhaal, interessant je toevoeging te lezen. Ode aan je moeder, mooier kan niet, zo liefdevol geschreven. Ik heb ervan genoten!

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 September 2017 - 21:10
Wat een sfeervol verhaal vol symboliek, Mili. Mooi! En met de toelichting erbij: wat een leed ook. Dit heb je prachtig verwoord.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 September 2017 - 21:56
@mw.Marie en @Marceline, hartelijk dank. Het is voor mijn gevoel de meest subtiele tekst die ik over haar heb geschreven.

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 September 2017 - 14:46
Ach, wat een mooie zinnen en een ontroerend beeld schets je daarmee. Ik moest het wel twee keer lezen en de toevoeging was waardevol. Is het een mens of iets anders? Bij vingers denk ik aan mens maar dan ineens de melk en het schoonlikken. Later volgen toch weer handen. Jouw schrijfkunst maakt alles goed en ik sluit me aan bij Stella die het zo mooi wist te verwoorden.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 September 2017 - 19:15
@Riny, ik denk dat de toevoeging even nodig was. @Connie, jij dankjewel. @i-Kat, lees/bezie de tekst vooral zoals jij wil en dank voor je compliment.

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
2 September 2017 - 20:35
Prachtige inhoud. Woorden blijven natrillen in de lucht, de ziel van moeder rust in een engel (?) En toch. Blauwwitte wolvinnenmelk. De sloten branden in mijn handen door het verbreken van haar levensbanden. Ik probeer te zien, te begrijpen waar die 'haar' naar verwijst. Niet naar de koffer, zijnde mannelijk. Ik link sloten en levensbanden, maar dan moet het 'hun' worden. Ik kan 'haar' ook linken aan een wolvin, (het ontstaan van Rome schiet me daarbij door het hoofd) echter niet aan de wolvinnenmelk. Mss wil ik te veel doorgronden ;) :o

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
2 September 2017 - 20:53
@Mili jouw tedere en intieme verhaal ontroert me diep. Ik voel liefde en verdriet; ervaar schoonheid en troost. Prachtige beelden van wolvinnemelk, een engeltje en het veelzeggende "terugkeer naar de wieg van mijn eerstgeborene." Dit is geen tekst om te analyseren, maar om erin mee te gaan en te ervaren. Dan blijkt het ook nog een heel persoonlijk moeder-dochterverhaal te zijn ... Dank je, dat je naar aanleiding van mijn opdracht dit bijzondere verhaal plaatste.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 September 2017 - 23:31
je weet inmiddels wel dat ik niets kan met blauwwit opklotsende wolvinnenmelk en dat soort dingen. de alinea die begint met 'kindlief' spreekt me aan, al blijf ik zitten met de vraag hoe ik mij een kind van groene toermalijn moet voorstellen ... bezit het de krachten die men wel aan de steen toeschrijft?( in mijn hoofd wordt de moeder ineens een kunstenares, die dingen creëert uit verschillende materialen) je laatste twee regels ontroeren mij dan toch

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 September 2017 - 11:16
Het is een bijna ode te noemen aan je moeder, die jij in tedere woorden hebt kunnen vertellen. Die tweede alinea laat mij even afdwalen maar soms denk ik dat sommige verhalen geschreven worden om te voelen en niet om erover na te denken.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 September 2017 - 11:32
@marlie, ik ben van jou gewend dat je doorgrondt. :nod: Ik merk het vaak in je bijzondere reacties. 'Haar' verwijst naar de moeder dat je pas in de vierde alinea kunt begrijpen. En ja, zij is de engel. @Nel, heel graag gedaan. Deze voor mij bijzondere tekst moest weer naar buiten, vast omdat mijn moeder pas jarig was. Inderdaad kun je het niet anders dan ervaren en zij zal zeker blij zijn dat het je ontroerde. @Annette, ook jij geeft me complimenten, ik word er confuus van. @schrijvenmaar, ja, dat weet ik. Mijn moeder maakte prachtige beelden van speksteen; dieren voornamelijk. Dank voor je reactie.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 September 2017 - 19:52
@Madd, inderdaad, dat is het. Een ode. De tweede alinea is ook een lastige omdat @Elyse eerder schreef over wolvinnen. Dank voor je feedback op mijn gevoeltekst die ik ook eens wilde laten zien.