Ik val op mijn knieën en onder voortjagende wolken open ik met bevende vingers de sloten van de koffer. Wolvinnenmelk klotst blauwwit op. De sloten branden in mijn handen door het verbreken van haar levensbanden. De energie die vrijkomt is als een lichtexplosie; ik kan mij nog even koesteren in haar warmte. Kleuren, die mij plagerig kussen, spelen tikkertje voordat zij verdwijnen in het afdak van de tijd. Op de melk drijft een engeltje. Ik vis haar eruit en lik haar schoon. Haar gazen vleugeltjes trillen na als zij tegen mij begint te praten. ‘Kindlief, ik heb van je gehouden, je was mijn oudste. Iedere nacht kwam ik bij je langs en streek over je gouden haren. Mijn lendenen werden jachtig na jou te hebben gedragen en ik ging de verre wolken achterna. Ik kende mannen op mijn reis die ik meer dan andere beminde. Jouw broers en zussen liet ik bij hen achter. Ik baarde wellicht wel zeven kinderen; ze zijn van parelmoer of albastzwart en ik herinner er mij een van groene toermalijn. Naarmate ik ouder werd, verloor ik mijn vaardigheden en keerde terug naar de wieg van mijn eerstgeborene. Met jou is alles begonnen. Huil niet mijn kind, ik ga je slechts voor.’ Mijn handen zoeken naar madeliefjes die ik pluk op lange steeltjes. Ik rijg ze aaneen en leg mijn bloemenslinger over haar witte gezichtje. Toevoeging: Elyse van der Roer, Johan Redant - een fameuze Belgische schrijver die niet meer op Sol is - en ik schreven samen een tekst. Elyse begon, ik schreef verder (het stuk hierboven) en Johan sloot af. Het werd een tekst die ik koester en mij tot nu toe ontroert. Het was kort na het overlijden van mijn moeder. Ik schreef over haar.