wekelijkse schrijfopdracht #158: de koffer Die koffer bevatte mijn leven. De herinnering aan mijn vader, net terug van een van zijn reizen, die hem vrolijk ophoudt, en aan mijn moeder, die hem kordaat uitpakt, onverstoorbaar als altijd, maar mij wel erin laat spelen terwijl ze de broeken perst en met een glimlach toekijkt wanneer de buurman, in de deuropening geleund, opmerkt dat ik 'een fraai valies' heb en ik stellig knikkend antwoord: “Ja, we varen naar Amerika” in de overtuiging dat een valies een groot schip is, met minstens drie schoorstenen. De dag dat ik hem terugvond op zolder, de maat mij vreemd, maar de geur onmiskenbaar -leer, verre landen en papa. Mijn moeder die zei: “Neem maar mee.” Het verbazingwekkende gemak waarmee ik dragen kon wat mij eens droeg, wat mijn trein, vliegtuig en oceaanstomer geweest was, en tegelijkertijd de leegte waarmee hij mijn bezit omhulde, nog altijd te groot voor mijn leven. Op een stapeltje kleren legde ik mijn dagboek, een borstel en een foto, die ik uit zijn lijst haalde om te voorkomen dat deze stuk zou stoten. En uiteindelijk toch ook maar Babs, die ik niet anders kende dan met het lapje op haar kop dat mijn moeder er opnaaide omdat ik het plekje achter haar oor stukgeknuffeld had, nog voor ik me kan herinneren. Jaren die ik rondzwierf, totdat ik Jannes leerde kennen en dacht dat ik nooit meer ergens heen hoefde. “Mevrouw, wij hebben uw koffer gevonden. Hij werd niet ver hier vandaan langs de weg gedumpt. Ik vrees alleen wel dat de dieven de inhoud hebben meegenomen.” “De inhoud?” Ik neem de koffer aan, open hem, adem diep in en sluit mijn ogen. Nee hoor. Alles is er nog.