# 158 Kevin en Tanja gaan knuffelen

‘Ik kan niet wachten tot ik in je armen lig.’ ‘Het is niet ver meer, de boomhut is hier achter de sloot.’ ‘Kevin, wacht eens.’ ‘Tanja, wat nu weer, ik wil niet langer wachten.’ ‘Maar daar ligt iets. Is dat een koffer?’ Kevin knipt zijn zaklantaarn aan. ‘Je hebt gelijk. Er steekt wat uit.’ Ze benaderen voorzichtig de koffer. Tanja deinst vol afschuw naar achter en landt op haar stuitje. ‘Shit, dat voelt niet goed.’ Kevin helpt haar overeind. ‘Is dat bloed?’ ‘Ik weet het niet zeker, maar het lijkt of er iets van lichamelijk weefsel uitsteekt.’ Kevin raapt een tak van de grond en duwt tegen de koffer, die in een zwiep openspringt. Er ligt een grijs dekentje in waar het weefsel onderuit komt. ‘Het lijkt wel een darm, Kevin. Godverdomme Kevin, dadelijk loopt hier een Freddy Krueger motherfucker rond, laten we maken dat we wegkomen!’ ‘Schat rustig maar. Freddy moordt alleen tieners in hun dromen.’ ‘Moet me dat soms geruststellen?’ Kevin tilt voorzichtig het dekentje op en begint te kokhalzen. De goulash van Tanja’s moeder spat er met halfverteerde brokken uit. ‘Het is geen darm, het is een navelstreng.’ Hij veegt zijn mond af met de onderkant van zijn T-shirt. ‘Er ligt een foetus in.’ Ze zitten inmiddels al vijf minuten daar in het gras, doelloos te staren, als er opeens iemand begint te schreeuwen. ‘Waar is mijn deken, het is koud!’ Verbouwereerd kijken de twee tieners naar de koffer terwijl de Foetus eruit klimt. ‘Hebben we geen respect meer? Ik ben al drie dagen onderweg. Had ik eindelijk de slaap gevonden, komen jullie mij wat storen.’ ‘Je leeft?’ stottert Tanja. ‘Wat dacht jij dan? Dat ik maar wat levenloos in die koffer zou liggen? En dan zeggen ze “de jeugd wordt sneller volwassen”. Ik weet niet of je het hebt meegekregen, maar het is de tijd van de Foetus. We hebben ook een stem en genoeg is genoeg. Wij voelen elke naald, proeven iedere druppel alcohol en inhaleren alles dat er binnenkomt. Ik en vele anderen met mij komen in opstand, Foetus Revolutie!’ Hij haalt zijn hoed en jas uit de koffer en klapt deze dicht. ‘Als je me wilt excuseren, ik heb nog een lange weg te gaan.’ De Foetus verdwijnt in de bosjes. Tanja kijkt voorzichtig naar Kevin. ‘Heb je wel een condoom bij je?’