Ze zit zoals altijd in haar rieten stoel aan de voet van het duin. Handen in haar schoot, voeten in het zand, haren waaiend met het helmgras. Ze zat daar al toen ik nog kind was, maar zodra ze opstond, zat ik er. Mijn vingers gleden eindeloos rond over de hoge rugleuning, naar de armleuning, naar de zitting en weer omhoog. Als ze terugkwam was dat met limonade, roze en zoet, of soms met een ijsje, dat ik tegen haar schenen geleund oplikte. De stoel kraakte wanneer ze vooroverboog om de kleverige druppels van haar voeten te vegen. Haar ogen spiegelen de lucht, die vandaag grijs is. Ik denk aan het meisje met de rode bikini. Het ding zat met touwtjes op haar heupen gestrikt en ik had me in stilte afgevraagd of die daadwerkelijk, zoals mijn veters, met een simpele ruk los te trekken waren, totdat Johan een opmerking maakte die suggereerde dat hij ervaring had met een dergelijke bikini en het antwoord op mijn vraag ja was. Ik duwde mijn gezicht in mijn handdoek tot er een kuiltje in het zand ontstond. Jaren geleden. Het meisje is in mijn herinnering nauwelijks meer dan dat rode broekje, maar ik zie haar ogen nog helder voor me, zoals ze me aankeek toen ik die avond naast de rieten stoel in het zand plofte. De ondergaande zon schitterde erin. Ze glimlacht als ze me door het losse zand ziet ploeteren, roept mijn naam als welkom. Ik zet mijn kiezen op elkaar.